Krzysztof Gąsiorowski
Krzysztof Gąsiorowski, poeta, krytyk, tłumacz, działacz kulturalny - urodził się w 1935 roku w Warszawie. Zmarł 12.01.2012 r. w Warszawie. Współzałożyciel „Orientacji Poetyckiej Hybrydy”, redaguje „Widzenia”, „Orientację”, antologie: Wobec, Wnętrze Świata. Od 1969 pracuje w „Współczesności”, najpierw jako redaktor działu poezji, potem jako sekretarz redakcji. Prowadził także dział poezji w „Literaturze”. Od roku 1975 był zastępcą redaktora naczelnego „Poezji”. Laureat, m.in. - „Czerwonej Róży”, „Lauru Warszawy”, Nagrody „Poezji”, im. Wł. Reymonta, im.Cypriana Norwida...
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Warszawskiej Jesieni Poezji oraz Europejskiej Unii Literatur. Honorowy prezes OW ZLP i wiceprezes Z.G. ZLP; odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Nagrody Ministra Kultury 2005.
Wydał m.in. tomy poetyckie: Podjęcie bieli (1962), Białe dorzecze (1965), Tonące morze (1967), Wyprawa ratunkowa (wybór) Seria Generacje (1971), Wyspa oczywistości (1972), Małe rapsody (razem z Z. Jerzyną) (1974), Bardziej niż ty (1975), Wyprawa ratunkowa, Wiersze zebrane (1980), Poezje wybrane (wstęp autora) (1980) (Nagroda Czerwonej Róży), Z punktu widzenia UFO (1986), Milczenie Minotaura (wybór z tomu) w serii Rękopisy nie płoną (1990), Powrót Atlantów (1992), Gemmy w kości policzkowej (1993), Milczenie Minotarura (1994) (Nagroda im. Juliusza Słowackiego), Biedne dwunożne mgły (2001) (Nagroda im. Wł. Reymonta, Warszawska Literacka Premiera Miesiąca), Gorgona, mamka bogów (2002), Coś własnego - antologia „poetów z Hybryd” (wybór i posłowie) (2002), Yyell - ballady i romanse SF (2003), Czarne śnieżki - wobec śmierci Jana Pawła II (2005), Gemmy w kości policzkowej i inne linie papilarne, Wyd. II (2005), Pod powierzchnią Pogody i Historii - w rocznicę Powstania Warszawskiego; wiersze i do-opisy (2005), Dwa gołębie temu (2006), Rdzowłosa, i inne pijaństwa. A także: Mała cząstka innych ludzi (partytura aktorska); wersja radiowa - Ten ja, sam na sam, w pustym pokoju.
Eseistyka: Trzeci człowiek - Szkice o realności poezji współczesnej (1980), Poezja polska 1945-1980; krytyczne i historyczno-literackie uwarunkowania próby całości (1985), Fikcja realna - Szkice o poezji współczesnej (1985), W tej spowiedzi otwierają się przepaści (1994), Warszawa jako kosmos wewnętrzny (sny i zjawy) Esej poetycki (1997), Norwid, wieszcz - sufler (2002) (Nagroda im. C. Norwida).
Krytyka literacka:
Przemysław Szubartowicz: Czaszka
Aldona Borowicz: Zapiski starego mędrca
Henryk Pustkowski: Refleksje o poezji Krzysztofa Gąsiorowskiego
Andrzej Wołosewicz: Gąsiorowski? To on jeszcze żyje?
Wywiady:
Przemysław Szubartowicz - rozmowa z Krzysztofem Gąsiorowskim: Gdzieś milczą dobre wiersze
O poecie Krzysztofie Gąsiorowskim i jego poezji z Krzysztofem Gąsiorowskim rozmawia Ryszard Ulicki
Wspomnienia:
Marek Wawrzkiewicz: Prawdziwe było dla niego tylko to, co zapisał w wierszu
Ewa Zelenay: Każdy ma swego Diabła Stróża
Kazimierz Arendt: Dobry, życzliwy i uczynny
Jerzy Jankowski: Krzysztof Gąsiorowski był poetą pełnym
Danuta Bartosz: Następny Wielki Pan Poezji umarł...
Andrzej Wołosewicz: Nie mówię żegnaj, mówię do zobaczenia