Cztery opowiadania w nowym tłumaczeniu Jana Cichockiego

Nowy przekład czterech opowiadań Michaiła Bułhakowa ukazał się właśnie nakładem wydawnictwa Nowa Strona, które jest imprintem oficyny Rea SJ, w ubiegłym roku przeniesionej z podwarszawskiego Konstancina do pobliskiej Lesznowoli.

Książka nosi intrygujący tytuł „Jezioro samogonu i inne opowiadania” i zawiera: „Diaboliadę. Opowieść o tym, jak bliźniacy zgubili referenta”, „Fatalne jaja”, „Psie serce” oraz tytułowe „Jezioro samogonu”. Teksty te już wcześniej ukazywały się w polskich przekładach, ale teraz otrzymaliśmy nowe tłumaczenie, które jest dziełem Jana Cichockiego, co wydawca znacząco podkreślił umieszczając jego nazwisko na okładce książki, tuż po nazwiskiem autora, chociaż – nie wymawiając – mniejszym drukiem, ale jest to do wybaczenia.

„Diaboliada”, „Fatalne jaja” i „Psie serce” to – jak podkreśla wydawca – genialne opowiadania Michaiła Bułhakowa napisane przez niego w połowie lat dwudziestych XX wieku, a teraz wydane w jednym tomie! I do tego „bonusowo”, jak pisze wydawca, „literacki witrażyk z codziennego życia Moskwian”, czyli „Jezioro samogonu”. Jeszcze zapewnienie: „Kto chce zrozumieć rosyjską duszę, musi poznać te teksty”.

100.lecie Związku Literatów Polskich

Stulecie naszej organizacji pisarskiej miało być huczne i uroczyste. Niestety, pandemia pokrzyżowała nasze ambitne zamierzenia, musieliśmy zrezygnować z wielu imprez i akcji w Warszawie i siedzibach pozostałych 20 oddziałach Związku.

Z okazji 90. rocznicy urodzin, gratulacje za niepowtarzalne osiągnięcia twórcze, za ich wielorakość i ich wysoki poziom artystyczny, za aktywną działalność w Z.L.P.  i jego wielokierunkowych funkcjach decydujących o jakości i prestiżu na arenie krajowej i zagranicznej, za otwartość na nieustanne wyzwania w dziedzinie literatury i innych sztuk pokrewnych, za znane i powszechnie cenione teksty piosenek, które wciąż  umilają naszą codzienność, za przyjazne relacje z wielopokoleniową bracią artystyczną, wraz z życzeniami spełniania się w czasie obecnym przy udziale dobrego zdrowia,

składa Prezes i Zarząd Główny Związku Literatów Polskich

Drogie Koleżanki, Szanowni Koledzy!

To dobra wiadomość: ten zły rok się kończy! Wszyscy mamy nadzieję, że następny będzie lepszy, że będziemy się spotykać częściej, że powrócą imprezy, które nas integrowały i które budowały rangę naszej organizacji pisarskiej, że ukaże się sporo naszych książek napisanych w okresie przymusowej izolacji. Wszystkich przepraszamy za utrudnienia w kontaktach – długimi okresami nasza siedziba, Dom Literatury był zamknięty, a w nieco lepszym czasie musieliśmy mocno ograniczać działalność Zarządu Głównego i Oddziału Warszawskiego. Mimo wszystko odbyło się kilkanaście imprez i nadspodziewanie dobrze, dzięki wysiłkom OW ZLP udała się 49 Warszawska Jesień Poezji. Ufamy, że następna, jubileuszowa, bo pięćdziesiąta , nawiąże do poprzednich i rozmiarami i poziomem.

Sesja historyczno-literacka
zorganizowana przez Zarząd Główny ZLP
z okazji 100-lecia ZLP

10 października 2020 r. w Domu Literatury w Warszawie

Przybliżamy Państwu "pobliża działań"  w zakresie gromadzenia materiałów o 100.leciu Związku Literatów Polskich - dość liczne grono uczestników 49. Warszawskiej Jesieni Poezji oraz 100. lecia naszego związku dało możliwość dodatkowych konsultacji mogących wzbogacić treścią i formą przygotowywaną historyczną publikację. (przypisek odredakcyjny)

Szanowne Koleżanki i Szanowni Koledzy, wysyłam zaproszenie i program 49. Warszawskiej Jesieni Poezji.

W czterech ścianach wiersza

W sytuacji niełatwej dla twórców - wcale nie łatwo zdefiniować o co chodzi, ale się zwykło ją tak przedstawiać - ludzie wpadają na nieprzewidywalne pomysły, aby jakoś się wyeksponować, zarobić na sztuce; a przy dużym szczęściu dorobić.
Powstają nowe grupy twórcze, związki, stowarzyszenia, porozumienia, które, sugerując poważne wsparcie, bez doprecyzowania kto i co z tego będzie miał, uszczuplają prywatny budżet autorów nie umiejących sobie samodzielnie poradzić w zadbaniu o publikację, a przez nią rozsławienie własnych dzieł. Naciągacze postępują cynicznie, bez skrupułów i świadomie. W ostatecznym rozrachunku zwykle wynika, jakoby obie strony tego chciały.

Drogie Koleżanki, Szanowni Koledzy!

Nikt z nas, nawet najstarsi (a ja do nich należę), nie przeżył jeszcze takiej próby, toteż nie bardzo wiemy jak się w niej zachować. Pewnie, jak zwykle – bo taka jest ludzka natura – będziemy mieć nadzieję, że niedługo wszystko wróci do normy, choć może będzie już inaczej. Co możemy zrobić w czasie tej przymusowej izolacji? Myśleć o sobie, kontaktować się, korespondować, dzielić wiadomościami. Być może ten czas stanie się okresem wyciszenia, refleksji. Może opróżnimy pęczniejące od nadmiaru papierzysk szuflady, może odnajdziemy szkice wierszy lub opowiadań, może napiszemy coś, co w nawale codzienności odkładaliśmy na później. Wykorzystujmy jak się da tę sytuację, bo i tak nie mamy innego wyjścia...

Przychodzi nam podzielić się z Państwem
prawdziwie smutną i okrutną wiadomością:
wczorajszej nocy z 18 na 19 marca br. zmarł

Eugeniusz Kabatc