Krytyka literacka

Aby lepiej odczytać wiersze zawarte w ostatnim tomiku Aldony Borowicz, pod frapującym tytułem „Ogniem otworzę drzwi”, wydanym po szesnastu latach od poprzedniego, warto sięgnąć do jej książek wcześniejszych – a nie było ich wiele. W 1978 r. zadebiutowała „Monologiem przed północą”, a potem – znowu po dwunastoletniej przerwie – ukazała się w Młodzieżowej Agencji Wydawniczej „A ta radość pierwsza” (1990).
Już sam debiut, zaliczany do jednego z bardziej znaczących, świadczy o bardzo rozwiniętej autoświadomości poetyckiej, dojrzałym języku, indywidualnym sposobie obrazowania oraz definiowania otaczającego poetkę świata. A także o wierze i zarazem niewierze w moc poetyckiego słowa. Zaczęła od czystej liryki, ale nie mającej nic wspólnego z sentymentalizmem i czułostkowością. Aldona Borowicz wie, na czym polega poezja, zdaje sobie sprawę z tego, jak ważne jest odnalezienie swojego własnego głosu, własnej tonacji. A także szczerość wypowiedzi.

Zbiór esejów Andrzeja Tchórzewskiego, jak każda książka wybitna, daje asumpt do szerokiej polemiki, prowokuje do odrzucania konwencjonalnych skorup interpretacyjnych, proponuje inne spojrzenie na literaturę, jako na zjawisko kultury, powstałe w określonym kontekście zewnętrznym. Nie są to szkice literackie obracające się wyłącznie w obrębie tekstów. Tchórzewski – w przeciwieństwie do krytyków skupiających się głównie na odczytywaniu z tekstu poetyckiego zewnętrznej warstwy świata – nie poprzestaje na interpretacji tego opisu, ale sięga głębiej do samej struktury poezji, jej kulturowych, filozoficznych, psychologicznych, a także historycznych uwikłań.