Krytyka literacka

Szkic do portretu Poety Stefana Połoma

65 lat Związku Literatów Polskich na Warmii i Mazurach, to okazja do krótkiej prezentacji sylwetki jednego z najciekawszych poetów Regionu – świadka i inicjatora folkloru literackiego w naszym środowisku Stefana Połoma. Był on pierwszym przewodniczącym Klubu Literackiego zainicjowanego przez Edwarda Zbigniewa Martuszewskiego w 1963 roku. Klub był zaczątkiem także młodoliterackiego środowiska, wydawał głośne „PRZEMIANY”.

Władysław Katarzyński - Pomiędzy ciesielką a poezją

 Z zainteresowaniem obserwuję od lat twórczość i kolejne tomiki Jerzego Sałaty, poety z Bartoszyc.
Oto daje nam do ręki kolejny swój zbiorek, „Śladami jesiennego pola” ( Olsztyn, 2020, ISBN: 83-920785-5-8), wiersze i prozę.

Anioł zza szyby. Sklejanie portretu Zuzanny Ginczanki.

„Czy wie Pani, że Zuzanna, kiedy była uczennicą w Równem, przed każdymi świętami Bożego Narodzenia ozdabiała wystawę sklepu swojej babki jako anioł? Klęczała w białej sukience, ze skrzydłami, srebrną przepaską na czole, a może złotą, i w białych pantofelkach [.. .].Klęczała nieraz bardzo długo”. *

Zeszyty wspomnień Eugeniusza Kurzawy

Eugeniusza Kurzawy lista obecności

To jedna z tych nielicznych książek, którą czytać można w dowolnej kolejności haseł, a bodaj i od końca. Ale warto zapoznać się z całą, by z rozproszonych obrazów złożyć osobliwe „przedstawienia(e)”. To rodzaj puzzli. Najpierw z odłamków wspomnień wyłania się czyjaś postać i kolejne postaci, a te umocowane są w realiach zdarzeń i czasu. Co ciekawe, suma pojedynczych przedstawień, zogniskowanych na bohaterach pierwszego planu, układa się w coś więcej – w życiorys autora. Ów życiorys, co prawda, dyskretnie wtapia się w tło, ale jest.

 Z Witkacym i Malinowskim na Cejlon – emocjonalny pamiętnik Aliny Kręcisz

Doprawdy, niezwykłą podróż po lankijskiej wyspie odbyła Alina Kręcisz, autorka książki „Moja podróż z Witkacym i Malinowskim na Cejlon”. Bo, po pierwsze, odbyła ją w towarzystwie dwóch wybitnych osobistości polskiej kultury, a po wtóre, zamierzona podróż miała miejsce w tym samym okresie, czyli od 28 czerwca do 11 lipca, tylko... ponad sto lat później. Motywacje egzotycznej wyprawy Aliny Kręcisz różniły się jednak od okoliczności towarzyszących wyjazdowi bohaterów książki. Jakie to były okoliczności?

Poezja na topie!

Naprzód, nim uniosę w tryumfie ręce, powiem o bólu własnego dolegliwego doświadczenia. Bólu, który z każdą niemal codzienną informacją o dramatach nękających nasz dookolny świat, we mnie zagnieżdżał się złowieszczo i pogłębiał deprymujący stres. Nie mogłem go w sobie ukoić. Z sił wewnętrznej woli miałem tylko do dyspozycji słowo. Ale, choć wyrażane z nakazu serca, było ledwie zaklęciem, zduszonego niemocą krzyku zwątpienia.

Omówienie utworów Kazimierza Kochańskiego

zaprezentowanych 23 stycznia 2021 r.

w audycji Polskiego Radia Koszalin „Poczta Poetycka Radia Koszalin”

autorka: Beata Piocha

współprowadzący: Adrian Adamowicz, dyrektor Redakcji Muzycznej PRK

Wiersze Kazimierza Kochańskiego bazują na języku kolokwialnym, przystępnym i barwnym, wykorzystującym bogactwo frazeologii, gry słów i zabawy znaczeniami, ciekawe konstrukcje skojarzeniowe, a nawet poetyckie neologizmy.

 Egzotyka – przecieranie szlaku

 Wietnamska poezja to w Polsce wciąż zjawisko egzotyczne. A przecież Kraj Południa jest miejscem niezwykle rozpoetyzowanym, gdzie do poety zwraca się per panie poeto. Deklaracja w sprawie niepodległości tego kraju i wytyczenia jego granic napisana jest wierszem. Świątynia Literatury w Hanoi od wieków utwierdza ten porządek rzeczy.

Zwykły facet

Wiesław Hop w powieści kryminalnej „Długa noc” prowadzi czytelnika w Bieszczady. Zakochana w sobie para sunie sportowym mercedesem między zielonymi wzgórzami. Za nimi prywatny detektyw, cieszący się na łatwe zlecenie, którego realizację planuje umilić sobie pieszą wycieczką w znajome tereny. Koniec lata, Solina, opiewająca urodę Bieszczad pieśń Szczepanika na ustach młodej dziewczyny. Nie, bohaterowie nie zamierzają „rzucić wszystkiego i wyjechać w Bieszczady”. To ma być krótki wypad, by załatwić sprawy i szybki powrót do Warszawy.
Nic nie zapowiada niebezpieczeństw.

KRÓTKO NAJKRÓCEJ

Wiersze Marii Duszki najpierw czyta się z niedowierzaniem, ponieważ tam, gdzie się u innych poetów zaczynają, u niej najczęściej się kończą. Lecz jedno słowo więcej byłoby już gadulstwem. Jeszcze trudniej uwierzyć, że autorka tych skondensowanych, często przejmujących utworów nazywa się Duszka. Myślałem, że to pseudonim, póki jej nie poznałem osobiście.