Warszawa

Piotr Kuncewicz nie żyje. Nasz Piotr Kuncewicz. Mój. Ode mnie odszedł jakby dał dziwny znak. Właśnie w ostatni wtorkowy wieczór, kiedy już Wielkanoc wychodziła za próg domu, wysyłałem pocztą elektroniczną swoje „Czarne dziury” do tego numeru „Aneksu” i niemal w tej samej chwili zadzwonił Przemek Szubartowicz z tą smutną wiadomością. Siadam więc znowu do pisania. Choć ono będzie się wlokło niezdarnym konduktem liter...

„Kiedy pisarze z mojego pokolenia dopiero wstępowali na salony literackie, Piotr Kuncewicz już tam był” – powiedział Prezes Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich Marek Wawrzkiewicz, wygłaszając mowę nad grobem Piotra Kuncewicza.
W słoneczny, wiosenny dzień 17 kwietnia 2007 roku, na powązkowskim Cmentarzu Wojskowym pożegnaliśmy naszego Kolegę i Przyjaciela. W kościele św. Józefata odbyło się nabożeństwo żałobne, a potem liczny kondukt wyruszył do miejsca wiecznego spoczynku. Byli m.in. koledzy i przyjaciele Zmarłego z Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, przedstawiciele prasy, z którą współpracował Piotr Kuncewicz, bracia z lóż masońskich, pisarze, publicyści, dziennikarze...

W Niedzielę Wielkanocną, wieczorem, przyszedł Piotr T. z Emilią. Rozmawialiśmy o Piotrze Kuncewiczu, pijąc czerwone wino. A dziś rano w drodze do pracy, w tramwaju, pisał mi się wiersz. O dłoniach zwijających się w pięciopalczasty liść klonu. Myślałam o Piotrze. O naszej ostatniej rozmowie podczas jubileuszu Marka Wawrzkiewicza.

Piotr Kuncewicz zmarł 9 kwietnia 2007 r. o 22.30.
Piotr Kuncewicz (ur. 19 marca 1936) - polski pisarz i krytyk literacki, były prezes Związku Literatów Polskich.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w twórczości literackiej i za zasługi w działalności społecznej (2002), laureat Nagrody Kisiela 1990. 11 listopada 2004 został wybrany Wielkim Mistrzem Wielkiego Wschodu Polski. Napisał wielotomową panoramę literatury polskiej pt. Agonia i nadzieja: T. I. Literatura od 1919 (1993), T. II. Literatura od 1939 (1993), T. III. Poezja polska od 1956, część 1 i 2 (1994).

To była piękna niedziela. Nie tylko dlatego, że po chwilowym załamaniu pogody wróciło ciepło i słońce. W Petrykozach zawsze jest pięknie, kiedy Gospodarz Wojciech Siemion wita swoich gości. Tym razem, 25 marca 2007 r., zjechało towarzystwo artystyczne na wernisaż wystawy Elżbiety Musiał, artystki malarki, poetki, absolwentki Akademii Podlaskiej w Siedlcach i podyplomowych Studiów Menedżerskich dla twórców, organizowanych przez Wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Elżbieta Musiał ma na koncie trzydzieści wystaw, w tym m.in. W Warszawie, Wrocławiu, Kielcach, Radomiu, Sofii, Warnie, Moskwie, St. Petersburgu. Tym razem jej nastrojowe, świetne kolorystycznie obrazy jej gościły w Petrykozach.