Warszawa

W miejscowości Cosenza we Włoszech ukazała się książka pt. „Scalzi ma con gli speroni. Dodici poeti polacchi contemporanei” (co w tłumaczeniu oznacza: „Boso ale w ostrogach. Dwunastka polskich poetów współczesnych”).
Wydana w serii PRISMA – Antologie, pod redakcją i w przekładzie Pawła Krupki (poety, tłumacza i badacza literatury, dyplomaty, autora m.in. licznych opracowań i publikacji o tematyce olimpijskiej, związanych z Adamem Mickiewiczem, redaktora serii poetyckiej „Zbliżenia” warszawskiego wydawnictwa Heliodor).

W dniach 6-10 sierpnia w Xining (prowinacjka Qinghai, Chiny) odbył się I Międzynarodowy Festiwal Poezji, który zgromadził 235 poetów (w tym 56 zagranicznych gości z 33 krajów świata). Polskę reprezentowali Irena Sławińska (Hu Faiteng) i Marek Wawrzkiewicz. Głównym organizatorem festiwalu był wybitny poeta chiński Jifi Maija, wicegubernator prowincji, gości ubiegłorocznej Warszawskiej Jesieni Poezji.

Szanowni Koledzy z oddziałów ZLP, chodzi o informacje o Waszym życiu i twórczości.
Z powodu braku jakiejkolwiek informacji przepływającej między nami-członkami, z braku biuletynu ZLP, „postanowiłem wziąć sprawę w swoje ręce”, jako członek ZG ZLP i jeden z prezesów oddziałów. Zgodę na tę formę kontaktów wyraził prezes ZG Marek Wawrzkiewicz i wszystko dzieje się za Jego wiedzą.

Z inicjatywy Zarządu Oddziału ZLP w Poznaniu, na wniosek Wojewody Poznańskiego, za osiągnięcia w pracy twórczej i działalność społeczną na rzecz Poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, Prezydent RP odznaczył naszą koleżankę, Marię Magdalenę Pocgaj Srebrnym Krzyżem Zasługi. Uroczystość odbyła się dnia 24 września 2007 r. w Sali Celichowskiego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu.
Na zdjęciu od lewej: Zbigniew Gordziej, Magdalena Pocgaj, Paweł Kuszczyński.

18 września 2007 r. w siedzibie Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich gościł Ostap Łapski, wybitny poeta ukraiński zamieszkały w Polsce. Ostap Łapski dzień wcześniej (17 września 2007 r.) otrzymam najważniejszą nagrodę literacką Ukrainy - Nagrodę im. Tarasa Szewczenki. Podczas wizyty w Związku Literatów Polskich laureatowi towarzyszył tłumacz poezji polskiej na ukraiński Roman Łubkiwski.

W dniu 31 lipca 2007 r. w Sali Assamblowej Zamku Królewskiego odbyło się uroczyste posiedzenie Rady Miasta z okazji Dnia Pamięci Warszawy.

10 sierpnia 2007 r. o godz. 20 po długiej i ciężkiej chorobie zmarł w Warszawie Tadeusz Piekło, poeta i dziennikarz, związany z Ziemią Przemyską. Członek Rzeszowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Jego wiersze prezentowane są na naszej strone.

Dowiedziawszy się o śmierci śp. Tadeusza Piekły, łączę się w smutku z Rodziną i Przyjaciółmi Zmarłego, prosząc o przekazanie najbliższym wyrazów współczucia.
Śp. Tadeusza Piekłę, po tyloletniej znajomości, zapamiętam zarówno jako wypróbowanego i serdecznego Sąsiada, zawsze gotowego do pomocy, jak i poetę wielkiej melancholii, od dłuższego czasu gotowego na - jak się wyraził jezuita, ks. Warszawski - "lot w zaświaty". Ten nieuchronny koniec, o którym tyle razy z właściwym sobie dystansem mówił, i o którym pisał w swoich wierszach, nadszedł dla Niego dziś wieczorem, uwalniając Go od cierpienia z którym od miesięcy się zmagał i otwierając Mu - w co wierzymy - drzwi wiecznego zbawienia. Z przykrością myślę o Jego osieroconej ukochanej i zadbanej działce, o Jego werandzie, na której tyle razy siedzieliśmy i o Jego kocich przyjaciołach, których karmił i przygarniał. W tym wszystkim widać było wrażliwego, szczerego człowieka.

W końcu listopada 2007 roku minęłaby 50 rocznica naszego pierwszego spotkania na placu alarmowym jednostki wojskowej 1256 zwanej oficjalnie Piątym Pułkiem Łączności Ministerstwa obrony Narodowej a przez żołnierzy służby zasadniczej określanej dość precyzyjnie Piątego Cyrku. Tej rocznicy Tadeusz Piekło nie doczekał. Zniszczony przez ciężką wyniszczającą chorobę, z którą walczył latami, zdając sobie sprawę z nieuchronnego rezultatu. Przejmującym świadectwem tej walki jest ostatni wydany przed laty tom wierszy Tadeusza „Bezszelestny łoskot zapadni”” i niepublikowane jeszcze poezje jakie znam zapewne w dość skromnej ilości. Bardzo ważkie, bardzo ponure a jednak przejmujące w swej wymowie. Wyrażające tę ludzka perspektywę, z której wielki filozof niemiecki Martin Heidegger określił człowieka jako Sein zum Tode (dosłownie Byt ku śmierci), istnienie, którego nieuchronnym kresem jest śmierć.

Językowy status kaszubszczyzny nurtował językoznawców i regionalistów od połowy XIX wieku, czyli od pierwszych wystąpień Floriana Ceynowy zwanego ojcem regionalizmu kaszubskiego. Zazwyczaj problemem tym interesowali się naukowcy spoza Kaszub. Dziejowym przełomem było wydanie w 1893 roku "Słownika języka pomorskiego czyli kaszubskiego" wybitnego krakowskiego językoznawcy, prof. Stefana Ramułta. Mimo że dzieło otrzymało nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności, która rzecz wydała, tom drugi - również nagrodzony - ujrzał światło dzienne dopiero po stu latach. Powodem były wystąpienia polskich uczonych szkalujące pogląd Ramułta o wyraźnym podłożu politycznym, co wykazał prof. Gerard Labuda w książce "Całe życie pod urokiem mowy kaszubskiej" (Warszawa 1995). To samo tło decydowało o dialektalnym zakwalifikowaniu kaszubszczyzny aż do roku 1989.