Warszawa

Z inicjatywy Zarządu Oddziału ZLP w Poznaniu, na wniosek Wojewody Poznańskiego, za osiągnięcia w pracy twórczej i działalność społeczną na rzecz Poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, Prezydent RP odznaczył naszą koleżankę, Marię Magdalenę Pocgaj Srebrnym Krzyżem Zasługi. Uroczystość odbyła się dnia 24 września 2007 r. w Sali Celichowskiego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu.
Na zdjęciu od lewej: Zbigniew Gordziej, Magdalena Pocgaj, Paweł Kuszczyński.

18 września 2007 r. w siedzibie Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich gościł Ostap Łapski, wybitny poeta ukraiński zamieszkały w Polsce. Ostap Łapski dzień wcześniej (17 września 2007 r.) otrzymam najważniejszą nagrodę literacką Ukrainy - Nagrodę im. Tarasa Szewczenki. Podczas wizyty w Związku Literatów Polskich laureatowi towarzyszył tłumacz poezji polskiej na ukraiński Roman Łubkiwski.

W dniu 31 lipca 2007 r. w Sali Assamblowej Zamku Królewskiego odbyło się uroczyste posiedzenie Rady Miasta z okazji Dnia Pamięci Warszawy.

10 sierpnia 2007 r. o godz. 20 po długiej i ciężkiej chorobie zmarł w Warszawie Tadeusz Piekło, poeta i dziennikarz, związany z Ziemią Przemyską. Członek Rzeszowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Jego wiersze prezentowane są na naszej strone.

Dowiedziawszy się o śmierci śp. Tadeusza Piekły, łączę się w smutku z Rodziną i Przyjaciółmi Zmarłego, prosząc o przekazanie najbliższym wyrazów współczucia.
Śp. Tadeusza Piekłę, po tyloletniej znajomości, zapamiętam zarówno jako wypróbowanego i serdecznego Sąsiada, zawsze gotowego do pomocy, jak i poetę wielkiej melancholii, od dłuższego czasu gotowego na - jak się wyraził jezuita, ks. Warszawski - "lot w zaświaty". Ten nieuchronny koniec, o którym tyle razy z właściwym sobie dystansem mówił, i o którym pisał w swoich wierszach, nadszedł dla Niego dziś wieczorem, uwalniając Go od cierpienia z którym od miesięcy się zmagał i otwierając Mu - w co wierzymy - drzwi wiecznego zbawienia. Z przykrością myślę o Jego osieroconej ukochanej i zadbanej działce, o Jego werandzie, na której tyle razy siedzieliśmy i o Jego kocich przyjaciołach, których karmił i przygarniał. W tym wszystkim widać było wrażliwego, szczerego człowieka.

W końcu listopada 2007 roku minęłaby 50 rocznica naszego pierwszego spotkania na placu alarmowym jednostki wojskowej 1256 zwanej oficjalnie Piątym Pułkiem Łączności Ministerstwa obrony Narodowej a przez żołnierzy służby zasadniczej określanej dość precyzyjnie Piątego Cyrku. Tej rocznicy Tadeusz Piekło nie doczekał. Zniszczony przez ciężką wyniszczającą chorobę, z którą walczył latami, zdając sobie sprawę z nieuchronnego rezultatu. Przejmującym świadectwem tej walki jest ostatni wydany przed laty tom wierszy Tadeusza „Bezszelestny łoskot zapadni”” i niepublikowane jeszcze poezje jakie znam zapewne w dość skromnej ilości. Bardzo ważkie, bardzo ponure a jednak przejmujące w swej wymowie. Wyrażające tę ludzka perspektywę, z której wielki filozof niemiecki Martin Heidegger określił człowieka jako Sein zum Tode (dosłownie Byt ku śmierci), istnienie, którego nieuchronnym kresem jest śmierć.

Językowy status kaszubszczyzny nurtował językoznawców i regionalistów od połowy XIX wieku, czyli od pierwszych wystąpień Floriana Ceynowy zwanego ojcem regionalizmu kaszubskiego. Zazwyczaj problemem tym interesowali się naukowcy spoza Kaszub. Dziejowym przełomem było wydanie w 1893 roku "Słownika języka pomorskiego czyli kaszubskiego" wybitnego krakowskiego językoznawcy, prof. Stefana Ramułta. Mimo że dzieło otrzymało nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności, która rzecz wydała, tom drugi - również nagrodzony - ujrzał światło dzienne dopiero po stu latach. Powodem były wystąpienia polskich uczonych szkalujące pogląd Ramułta o wyraźnym podłożu politycznym, co wykazał prof. Gerard Labuda w książce "Całe życie pod urokiem mowy kaszubskiej" (Warszawa 1995). To samo tło decydowało o dialektalnym zakwalifikowaniu kaszubszczyzny aż do roku 1989.

Prof. dr hab. Włodzimierz Wójcik - literaturoznawca, emerytowany profesor w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, dziekan, prodziekan Wydziału Filologicznego UŚ, dyrektor i wicedyrektor sosnowieckiej polonistyki został tegorocznym laureatem Konkursu o Zagłębiowską Nagrodę Humanitas organizowanego przez Wyższą Szkołę Humanitas w Sosnowcu. Profesor, członek katowickiego Oddziału Związku Literatów Polskich, otrzymał nagrodę w kategorii honorowej w uznaniu jego zasług w działalności na rzecz Zagłębia Dąbrowskiego, promowania regionu i budowania tożsamości lokalnej.

W dyskusji nad statusem etnicznym Kaszubów często pojawiają się argumenty mające niewiele wspólnego z merytorycznym rozstrzygnięciem tego problemu. Do nich należy podnoszenie endeckiego straszaka, czyli rzekomego separatyzmu kaszubskiego. Z tym wiąże się imputowanie Kaszubom skłonności narodotwórczych. Historia wielokrotnie pokazała, że Kaszubi byli i są wielkimi patriotami polskimi. Wystarczy przytoczyć przykłady z czasu II wojny światowej. Tymczasem sami Kaszubi traktują siebie jako grupę etniczną, czego niestety nie ma w nazewnictwie prawnym. Tam funkcjonuje określenie "mniejszość etniczna". Jednym z wyznaczników grupy etnicznej jest istnienie języka a także literatury kaszubskiej.

20 czerwca 2007 w Salonie Pisarzy Biblioteki Narodowej miało miejsce spotkanie z Leszkiem Żulińskim. Sala, mimo panującego tego dnia upału była pełna. Jak zaznaczył w słowie wstępnym dyrektor Michał Jagiełło było to już 166 spotkanie w Salonie Biblioteki Narodowej, która rozpoczęła przed laty cykl kontaktów z pisarzami od spotkania z Jerzym Waldorffem.
Następnie głos zabrał Marek Wawrzkiewicz, który przedstawił sylwetkę i dorobek Leszka Żulińskiego. Zdaniem Wawrzkiewicza w powszechnej świadomość, Żuliński - krytyk literacki przesłonił trochę Żulińskiego - poetę. Leszek Żuliński wydał bowiem dotychczas tylko trzy tomiki poezji i aż czternaście tomików publicystyki i krytyki literackiej. Marek Wawrzkiewicz zwrócił uwagę na cechy charakteru Leszka Żulińskiego, który posiada olbrzymią wiedzę, jest krytykiem skrupulatnym, uważnym i życzliwym, natomiast jako publicysta potrafi ujawnić swój zapalczywy i ognisty temperament.