Związek Literatów Polskich
związek z wieloletnimi tradycjami
Leszek Żuliński. Urodziłem się w 1949 roku w Strzelcach Opolskich. W Warszawie zamieszkałem w 1967 roku; w 1973 roku ukończyłem studia polonistyczne na UW.
Debiutowałem na łamach prasy jako poeta w 1971 roku, a jako krytyk - w rok później. Moje książkowe debiuty to: tomik wierszy "Z gwiazdą w oku" (1975) i zbiór szkiców "Sztuka wyboru" (1979). Wydałem dotychczas trzy tomiki poetyckie oraz trzynaście książek krytycznoliterackich. Ta ostatnia dziedzina zdominowała moją aktywność pisarską; uprawiam także publicystykę kulturalną i felietonistykę (stałe felietony prowadziłem w pismach "Fakty", "Sztuka dla Dziecka" oraz w "Aneksie", dodatku kulturalnym do "Trybuny"). Ponadto mam na koncie setki wystąpień radiowych, dziesiątki - telewizyjnych, wstępy lub posłowia do wielu książek innych pisarzy, antologie i prace edytorskie.
Pracę zawodową rozpocząłem w roku 1973 w ruchu edytorskim (KAW oraz LSW). Potem prowadziłem działy literackie w tygodnikach "Tu i teraz" (1982-1985), "Kultura" (1986-1987) i "Wiadomości Kulturalne"(1994-1998); byłem sekretarzem redakcji miesięcznika "Literatura" (1987-1994), a od 2000 roku pracuję w TVP S.A.
Jurorowałem w wielu konkursach literackich; przez wiele lat byłem bliskim współpracownikiem Staromiejskiego Domu Kultury; od 1985 roku zasiadam w kapitule Warszawskiej Premiery Literackiej. Od 1980 roku jestem członkiem Związku Literatów Polskich, a od grudnia 2003 w ZG ZLP pełnię funkcję skarbnika oraz wiceprzewodniczącego Komisji Kwalifikacyjnej.
Z ważniejszych nagród literackich: Nagroda Pióra Czerwonej Róży (1985), Nagroda Międzynarodowego Listopada Poetyckiego w Poznaniu (1989), Nagroda im. Emila Granata (1993), Nagroda im. Klemensa Janickiego (1995) oraz Wielki Laur XII Międzynarodowej Jesieni Literackiej Pogórza w Dziedzinie Krytyki (2002).
Moje "oficjalne" biogramy można znaleźć m.in. w:
- "Kto jest kim w Polsce", edycja 3, Interpress, Warszawa 1993
- Lesław M. Bartelski "Polscy pisarze współcześni 1939-1991", PWN, Warszawa 1995
- Piotr Kuncewicz "Leksykon polskich pisarzy współczesnych", t. II, Graf-Punkt, Warszawa 1995
- Elżbieta Ciborska "Leksykon polskiego dziennikarstwa", DW Elipsa, Warszawa 2000
Pewnego wieczoru Faust usiadł przed komputerem
i zastygł w sinym obłoku otępienia,
czuł tylko jak ziemia odpływa od niego, powietrze stygnie,
lodowce ruszają na południe, zimne gwiazdy oddalają się
z rechotem podobnym do wizgu stalowych cięciw.
I co teraz? – zapytała Małgorzata,
kiedy wyrzuciła mnie ze swojej poczekalni,
pozbawiła nadziei, odarła ze złudzeń
zepchnęła na dno pustki, odarła ze złudzeń,
strąciła z ostatniego szczebla,
strzepnęła z siebie w czasie wspinaczki,
przegoniła, wyzuła, wyzbyła,
zastosowała najwyższą instancję odmowy,
zatrzasnęła drzwi swojego ciała.
Między Faustem a Małgorzatą
wiersze zaczynały się tam,
gdzie kończyła się rozmowa.
Brały na siebie słowa, które nie przechodzą przez gardło,
których się boimy lub które nie przychodzą do głowy.
Czekałem wiele lat,
żeby stanęła przede mną naga
i zaczęła bez wahania wchodzić
w mój rozszalały ogień,
żeby jej ręce w panice niezaspokojenia
dotykały mnie łapczywie,
żeby jej włosy oplatały mnie
jak bluszcz oplata altanę późnego lata,
żeby jej uda rozchylały się bezwstydnie
i wzywały mnie w ósmy krąg
Boccacia,
żeby jej pośladki uśmiechały się do mnie
jak Marilyn Monroe z lusterka,
żeby jak Joanna d’Arc płonęła
za swoje niewyrzeczenie
w tym ogniu.
Wietrzyłem to trzęsienie ziemi,
czułem, że ono nadchodzi,
że zbliża się, nasiąkając przed wybuchem
cierpkim, różowym granatem...
... nagle Małgorzata poderwała się
i wybiegła na kilka lat.
Nie umiałem już wytrzymać zbyt blisko
tego pożaru serca, łuna paliła czoło,
żar wysuszał usta,
wyszedłem stamtąd
z poparzonymi rękoma, opalonymi brwiami,
twarzą rozpaloną jak czerwona tarcza słońca
lub wnętrze ogniska.
Małgorzato,
to jest tylko alchemia,
kilka zaklęć,
uroków,
napojów miłosnych
przyrządzonych na górze Brocken
w ponurą Noc Walpurgii
i będziesz moja.
Faust był lubieżnym smakoszem życia
koneserem malarstwa wykwintnego jadła
zasłuchanym w muzyce melancholikiem
który na upływ czasu i jazgot świata patrzył
poprzez amfilady sal w Prado Luwrze Albertinie
Musée d’Orsay i innych galeriach świata
ale równie dobrze w ogrodzie botanicznym
potrafił umierać ze wzruszenia nad listkiem miłorzębu lub
pierwszym kwietniowym pierwiosnkiem
jednak w gradacji zachwytów Faust
najwyżej stawiał jasność dnia ach jak ją nazwać
by przekroczyć to co jest zwykłym światłem
a zaczyna być lux mundi lub lux animae wdziera się w nas
wszystkimi porami skóry i rozpromienia
od wewnątrz
Piotrowi Kuncewiczowi
pytasz mnie o braterstwo krwi wspólny rytm serca
lęk w oczach źródło i powód pragnienia skowyt
wyrywający się każdej nocy w rozmowach z sufitem
pytasz dlaczego na widok gładkiej skóry i rześkiego powabu
małgorzaty mdlejemy w środku siebie
z zachwytu i wściekłej niemocy
nagle wyrasta w nas dwudziestoletni chłopiec
biegnie ku niej i uderza głową w mur
głuchego ciała
tyle kartek tyle zapisanych stronic
tyle zużytego inkaustu
piór temperowanych kozikiem i łamanych
w zniecierpliwieniu inkunabułów przeszukanych
w pogoni za kamieniem menzur i retort stłuczonych
dla eliksiru co do którego nie ma nawet pewności
czy jest możliwy...
tyle wiary w sprawach nie do uwierzenia
tyle ognia w tę zimną galaktykę próżni
tyle potu na skroniach mimo że nicość
nie pozostawia żadnych złudzeń