Marek Wawrzkiewicz

Ona rysuje samą siebie.
Nagą. Co chce ukryć
Odsłaniając się tak zupełnie?
Piersi? Są jak na dłoni.
Mojej lub czyjejkolwiek.
Dłonie na piersi są bezosobowe.
Są przede wszystkim. Może ramiona,
Pośladki, trójkąt między udami?
Nie. To jest jawne i widoczne.

W hotelu Ho Guom, nie najlepszym, ale przytulnym,
Zbudowanym przez francuskich kolonialistów,
Oglądam wietnamski serial i nic nie rozumiem.
To nie jest dziwne – do rozumienia seriali
Potrzebny jest szczególny rodzaj inteligencji.

Panie mój, cóżem ci uczyniła,
Żeś mi to uczynił?

W Ostii gwiazdy są tak niskie i wielkie,
Że rzucają cień i wskazują drogę powrotną,
Którą nigdy nie pójdę. Wiatr od morza
Roznosi zapach kwitnących migdałów i oliwy
I ta woń przypomina mi ciebie.

Co wieczór i o poranku maściłam twoje ciało.
Byłeś w moich rękach jak chleb
Potrzebny wszystkim – panom i niewolnikom
I plebsowi, który zadawala się okruchami.
Byłam żebraczką proszącą o okruch twojej czułości.

Monarchini Moja!
Stosując się pokornie do Twego nakazu postawiłem dziś stopę
Na francuskim wybrzeżu. Wiał
Północny wiatr i podróż przez Kanał
Była uciążliwa. Nie śmiem Ci opowiadać
Jak męczyły mnie nudności. Majtkowie
Nazywają to morską chorobą. To dziwne,
Bo doświadczyłem tego kilka razy na suchym lądzie.
Piszę o tym, ponieważ
Kiedy użyźniałem morze po zawietrznej
Spadł mi z palca pierścień ze szmaragdem,
A kamień miał kolor twoich oczu.

Tuż przed miastem, w miejscu gdzie
Mgła wczesnej nocy łączy się z dymem,
Spełniła się niska gwiazda. Niespodziana
Jak podróż w mrok, jak spotkanie dłoni,
Które się dawno nie widziały.

Podróżowaliśmy razem – ja do ciebie,
A ty do mnie. Mieliśmy ten sam cel,
Ale widzieliśmy go inaczej.
Twój – jawa ważki,
Mój – jak sen kamienia.

Dla Aarne Puu

Teraz, kiedy u wejścia do świątyni
Leżę pod granitową, wytartą już płytą
Z napisem: Podepcz mnie
Bom prochem niegodnym tylko,
Mogę wyznać to, co wiedzieli wszyscy,
Choć wiedzieli nie wszystko:
- Grzeszyłem. Och, z jaką zapalczywością grzeszyłem!
Nigdy nie brakowało mi sił
Do grzechu. Budziłem się o poranku,
Wspominałem z rozkoszą wczorajsze grzechy
I śpieszyłem do dzisiejszych. Obmywałem członki
Nieco zatęchłą wodą, odziewałem skórzane portki,
Koszulę z koronkami, kapotę czarną
Jak grzech pijaństwa, obżarstwa i rozpusty
I biegłem do grzechu jak do źródła
Tryskającego spod skały.

Jedna z siedemnastu milionów.
Jedna z trzech miliardów.
I ją właśnie, jedyną,
Postawiłeś na mojej drodze.

Pewnie – ty wszystko możesz:
Poprosić Abrahama o drobny gest,
Otworzyć morskie otchłanie,
Zesłać siedem plag.
A co tam, stać cię na to.

Pani, nie jestem godzien odjąć ci pantofle,
Rozpiąć guzik bluzki, haftkę biustonosza.

Onieśmiela mnie pasek twoich spodni,
A cóż dopiero mówić o powolnym misterium
Zdejmowania rajstop i majtek.

Lecz przecież dokonuję heroicznych aktów
Z dziwnym uczuciem, że oddzieram z róży
Płatek po płatku. Jak gdyby
Róża była prawdziwa, kiedy już jej nie ma.

Kochana, zbudź mnie po północy
I w głuche ucho powiedz szeptem,
Że nieuchronnie ku nam kroczy
Morze przejrzyste jak powietrze –
Błękitna fala prześwietlona
Słonym promieniem. Ja uwierzę
I zasnę znowu w twych ramionach.

Kochana, ale zanim zasnę,
Powiedz mi jeszcze, że znów szumi
Sosna samotna pośród lasu
W innych samotnych sosen tłumie.

Twoja skóra jaśnieje w ciemności. Sączy się z niej blask
Różowy i mocny, więc topole za oknem
Stają nagle w jaskrawym świetle. Wilgotny szept liści
Wlewa się do pokoju jak przypływ.
I noc jest posłuszna i wierna. Pukiel twoich włosów
Spada mi na powieki. Tak to się zaczyna:
Jak gdyby wyłaniało się z białej kipieli
Właśnie teraz, kiedy jest to najbardziej niezbędne.