Piotr Dumin

Milczenie deszczem spada na miasteczko
W ulicach gęstych od wiosny
twarze trzepoczą
jak ptaki
Jestem tu obcy
już zbędny

Płynę rzekę
jak przeszłość
zapach mięty i tataraku
W Zielone Świątki
i w Odpust
Gdy wujek Smętek
w odświętnej furmance
z miodem zza rzeki
A z pól lessowych spływały
pszeniczne dziewczęta

Wisławie Szymborskiej

Zbyt poważnie traktujemy chwile
A przecież wszystko
dzieje się na niby
Niby jesteśmy
bo zwykle nas nie ma
Odchodzimy na niby
bo mamy powrócić

Następuje przestrzeń
Rośnie
to niebieskie jajo
Jęk gromu

Danielowi

Szpak pojawia się
i porywa owoc czereśni
Po chwili znika tak nagle
że syn pyta
czy to nie był sen

Noc sierpniowa na leśnej polanie
rośnie gwiazdami
Za płotem czyha złodziej
Marzy o rzeczach
tych ciągnących się za nami śmieciach

Obca bliskość nas unicestwia
Tlimy się w tym tyglu
jakbyśmy nie mieli dokąd
uciec
Lecz nikt nam nie pomoże
Jedynie zmarli
powracają
jakby chcieli dokończyć istnienie
zrzucić więzy
i nazwać nadzieje

Czy wystarczy ci siebie
gdy nie stajesz się w innych
i nie tracisz
W jodłowym lesie zapominasz
o czasie zatrzymanym
Czy obroni cię
czułość gałązki
światło połonin
Czy powróci pewność kształtu
jak echo odbite od ściany lasu

Od pewnego momentu czas zaczyna płynąć
w odwrotnym kierunku
Próbujemy się cofnąć
jakbyśmy żyli zbyt szybko
i za daleko wyniosło nas życie

Jak być pomiędzy pogodzonymi
Ich jedyną ucieczką jest histeria
Jak znaleźć się w codzienności
Z wiarołomnym przyjacielem
Z bliskim co chce być katem
Z tym co istnieje posiadaniem
lecz nie ma czystego sumienia