Związek Literatów Polskich
związek z wieloletnimi tradycjami
Paweł Kubiak ur. się w Karszewie (Wielkopolska). Studiował teologię. Debiutował wierszem w „Zarzewiu” w 1973 r. Publikował m.in. w „Poezji”, „Nowym Wyrazie”, „Kamenie”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Regionach”, „Literackiej Polsce”. Debiut książkowy w 1985 r. w „Iskrach” tomikiem „Nie ma już tego czasu”, następnie wydał: „Kronika Miasta Piastowa” (Rada Miejska Piastowa, Piastów 1994), „111 haiku oraz” (Polska Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2001), „Próby zrozumienia pamięci” (Polska Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2005), „miniatury i fragmenty o miłości” (Instytut Wydawniczy „Świadectwo”, Bydgoszcz 2009), „Antologia poezji wietnamskiej od XI do XIX w.” – wspólnie z Lam Quang My (Wyd. Książkowe IBIS, Warszawa 2010), „to co odejdzie jest w tym co przychodzi” (Wydawnictwo Komograf, Ożarów Mazowiecki 2011). Jego wiersze tłumaczone były na język wietnamski i angielski.
Jest laureatem kilku konkursów poetyckich, m.in. dwukrotnie Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Juliana Przybosia „Patra” (Rzeszów – 1978-79). Zajmuje się także krytyką literacką. Zorganizował i prowadzi Konfraternię Poetycką „Biesiada” przy Miejskim Ośrodku Kultury w Piastowie oraz redaguje jej Serię Wydawniczą. Należy do Związku Literatów Polskich.
1
porusza nóżką
skrzydełkiem ogonem
pełza podskakuje
żyje
bo zechciał pan
być bogiem żywych
i nie przyzwolił
kamienia rozłupać
bez jazgotu łzy
słowo wigilijne
dobre
jak wszystkie inne
dobre słowa
tylko
jeszcze lepsze
w kapryszeniu przedwiośnia
twój skok niechybny
przyczajona
w słodkim lenistwie
przymrużonych oczu
lepkim świergocie
kasztanowych pąków
spowolnieniu lwicy
Daj chleba, Panie, tym,
którzy dzielą się chlebem;
daj wydzierającym sobie chleb,
daj tym, którzy mają kromkę
i oszczędź bochna sprawiedliwym dzielaczom.
Nigdy
nie zostawiaj rzeczy ważnych,
końca i początku,
prawdy i kłamstwa,
żywej kromki chleba
filozofom. Oni mogą
opatrznie zrozumieć twoją
wielkoduszność.
To nie jest czas stracony,
to jest wiśnia, która nie zakwitła
kwieciem wiśni,
łan zboża, z którego ziarna
ani plewy,
kobiety niezamężne,
opuszczone miasta.
Panie dobry i wielkiego miłosierdzia,
jakiego nauczyli mnie na lekcjach religii
w dusznej salce katechetycznej,
Boże bliski poprzez niewytłumaczalne oddalenie,
Jakiego odnajduję i znowu boję się odnajdywać
w narastającym kurzu moich kroków,
Najbardziej lubię, gdy otwierasz oczy
i patrzysz ciszą dojrzałego wina;
wtedy jak kryształ rozbełtany w toni
niesiesz odpowiedź z dalekiego wewnątrz.
Przebudziłem się ze snu,
który dany jest każdemu dzieciństwu,
przebudziłem się z pięknego snu,
który dany jest nawet najbardziej
okradzionemu dzieciństwu.
– W moim pokoju stał nie heblowany stół,
na nie heblowanym stole w moim pokoju
leżał tępy nóż;
chleb był czerstwy, a piekarz pijany.