Mieczysław Machnicki

Sen kota
Co śni się mojemu kotu,
że przesiadam się z krzesła na krzesło,
przebiegam jak mysz po pokoju,
otwieram klatkę z papugą,
żeby miała drugą
o szarych skrzydłach i pobladłym dziobie.
Żeby ją mogła tłuc
jak człowieka człowiek.
Co śnić się przestało kotu,
że rozbija okno, wyłamuje drzwi,
odkręca wodę w kranie i zapala gaz.
Czuje się wolny jak człowiek,
który napełnia swoją miseczkę
suchym pokarmem
z plastikowego czarnego worka.

Innymi końmi się rozpędzał,
innymi galopował,
inne zrzuciły go na miedzę,
by na jednym polu się posiał,
na drugim zasadził.

Wiatr pisze piaskiem
i natychmiast skreśla,
byłaby to powieść drogi,
ale brak bohatera,

Widzieli ląd
Magellan, Ikar, Odys,
ale naprawdę widział Kolumb,
nie widząc wód,
zapatrzony w cel.

Podróżny nigdzie dziś nie jedzie.
Obmywa stopy w rzece,
która przez góry, lasy, pola
szukała brzegów, aż pociecze.
Zwilżała skórę światłem
w przełęczy i przesiece,
łykała głosy, dźwięki, brzmienia
ptaków, potoków i sumienia.

Gdybym przeczytał książki,
które mam na półce,
czytałbym dalej.
Nawet nienapisane.

Złoto idzie w górę.
Skarbce i sejfy
juz nie są w piwnicach.
Za wysokim murem.
W okładkach na półce
w wydrążonej dziurze.
Złoto idzie w górę.
Tam źródło ma potok
i stopy moczy
duch gór. Wysokie Ono
nad mgłą szczerozłote.

Za dużo znaków. Miał być jeden.
A tu mam siedem
dni tygodnia, trzydzieści jeden
co dwa miesiące. I na sekundę
nowy człowiek albo dwoje sierot.
Za dużo znaków. Pięć palców u ręki
i dziesięć w nogach,
uśpionych w dwóch butach.

Patrzyłem na obraz bez tytułu
i więcej obrazów w nim widziałem,
jeden wisiał na drugim
nie różniąc się formatem,
a na każdym drzewo
i ja szedłem sadem,
jakbym od dojrzałych
po zielone owoce
wracał z kubłem farby.

Musiał wymyślić biografię,
aby być sobą.
Kalekim ptakiem krążył
nad rodzinnym domem,
podziemną wodą
dobijał się do źródła.
Dobrze urodzony,
tylko dlaczego bez głowy.