Wypisy z twórczości

Irena Nyczaj

„Kto nie był ni razu człowiekiem…”

Część pierwsza – Ja to wiem

Tym razem nie udało mi się wyłgać pilnymi sprawami i wymknąć. Dopadła mnie, gdy akurat zmierzałam w stronę niedawno postawionej na naszym osiedlu minitężni, mającej zapewnić korzystającym z jej dobrodziejstw choćby namiastkę prawdziwego morskiego powietrza nasyconego jodem. Mieszkańcy zaciekawieni zajmowali co lepsze miejsca, bo jako żywo tężnia z jednej strony działała lepiej, woda ściekała intensywniej, zaś druga strona – po prostu gorsza, jakby wybrakowana. Gałązki jakieś takie byle jakie, a sól na nich wyschnięta, biała, i woda wcale nie ścieka jak powinna.

Irena Nyczaj

By – dalej…

Pianino zawitało do naszego domu w czasie trudnym. Nie można było takiego instrumentu zwyczajnie kupić. Pomógł przyjaciel – członek orkiestry symfonicznej. Na jego nazwisko została kupiona piękna Calisia – dar dla syna od Matki.

Przyjechało załadowane przed sklepem muzycznym na pakę bagażówki, wzbudzając aplauz i zrozumiałą zazdrość gapiów. Padały propozycje odkupienia instrumentu na pniu. Takie to były czasy. Ale my ocaliliśmy naszą Calisię. Sąsiedzi w sześciu chłopa wtaszczyli nielichy ciężar po schodach, ustawili w salonie, otarli spocone czoła.

Grzegorz Rak

Bolero

Jan kolejną godzinę spędzał w studio. Początkowo szło nadspodziewanie dobrze. Niestety, zaciął się. Bezradnie szukał rozwinięcia tematu między klawiszami pianina, w otaczającej przestrzeni, w wyobraźni. Odtwarzał w myśli spacer, który pobudził jego aktywność.

Przymuszony do tego pustą lodówką, wyszedł z domu pierwszy raz od dwóch dni. Unikał już wyjść, tak jak unikał informacji. Od dawna nie włączał telewizji, a o radiu zapomniał znacznie wcześniej. Miał wrażenie, że doszedł do ściany. Więcej już nie przyjmie udręczony umysł. Wbrew wszystkiemu postanowił zabrać się za pracę. Tęsknił do niej bardzo. Odpychał od siebie myśl, że jego muzyka nie będzie nikomu potrzebna. To do niej został stworzony. Do niczego innego. Musi wbrew wszystkiemu, wbrew wszystkim robić swoje.

W podróży. Misja

Przedążaliśmy uparcie swój czas, pod prąd,

wszystkiemu na przekór.

Co tchu w piersiach wciąż tam powracam,

pędzę gwarnymi ulicami, myląc zawistne pogonie.

                   (Ulicami buńczucznej młodości)

Jechał do swojego miasta, które tak naprawdę go nie chciało. Wybrał więc inne, a teraz wracał we wspomnienia młodości. Przypomniał monumentalną wystawę w monumentalnej Hali Gwardii. Z udziałem wybitnego muzyka, który powiedział, że marzył o tym, by zaśpiewać pośród obrazów eksponowanych na wystawie.

Mocno nagłośnione syntezatory wyostrzyły moje widzenie. – Podróżny popatrzył w migające za oknami pędzącego pociągu kadry. Te zlewały się tworząc przedziwne, abstrakcyjne malarstwo. – Dużo rzeczy na poziomie warsztatowym – skonstatował – ale też kilkanaście świetnych zamysłów, wykonanych z rozmachem i talentem. Niezły to prognostyk. Apel o oddanie Hali – od czasu do czasu – we władanie sztuki… Wystawę-gigant zwiedziło sto tysięcy osób. Wprost nieprawdopodobne. W księdze pamiątkowej nie znalazłem miejsca na wpis. Opinie sprzeczne. Słowa okrutnie surowe na przemian z zachwytami. Hasło imprezy: „Każdemu czasowi jego sztuka”.

Straszydło. Obawa. Groza

Wspomnienie owczarki kaukaskiej Azji

oraz innych kochanych i kochających

Przyjaciół człowieka

Z psem nie jest łatwo w mieście, nawet z małym. A już z takim ogromnym jak Groza – prawdziwy horror. Ale po kolei. U nas w domu zawsze były psy. Mieszkaliśmy właściwie na obrzeżach miasta w niewielkim domu, za to ogród był niczego sobie – przestronny, ocieniony drzewami i krzewami, które wymagały ustawicznego zajmowania się nimi, z czym w zasadzie dawała sobie radę matka. Nasza dzielnica, kiedyś odludna, peryferyjna, w miarę jak zagęszczały ją coraz to nowe domostwa, a nawet ogromne mieszkalne bloki, stawała się powoli wydzieloną enklawą. Ale i tak właściwie tuż za domem rozciągały się zupełnie niemiejskie tereny, gdzie można było dać sobie i psom nieco luzu i wolności.

Irena Nyczaj

Niedzisiejsza

Motto:

Uderzamy się bezradnie

po pustych kieszeniach

z całych sił bijemy

w głuchonieme piersi

Jakoś nikt

nie znajduje przy sobie

serca

       (Stanisław Nyczaj: Tak się jakoś składa – fragm.)

Nie to, żeby Jadwinia była panikarą, co to, to nie. Uważała, że każdy człowiek powinien być dzielny i podejmować wyzwania, jakie stawia przed nim los. Kobiety, naturalnie, choć zwykło się o nich mówić „słaba płeć”, w jej mniemaniu wcale słabe nie były i niejednokrotnie zadziwiały otoczenie, a nawet świat, niezwykłą siłą i hartem ducha.

„Wiersze czytam po swojemu” – Renata Blicharz

Co może być piękniejszego niż przeczytanie wiersza, który nami wstrząśnie, zachwyci aż do utraty tchu? Sądzę, że podzielenie się tymi emocjami z innymi, pokazanie im tej literackiej perełki oraz swoich wrażeń i otrzymanie informacji zwrotnej. To, moim zdaniem, jest niesamowite!

Informacja o zbiorze opowiadań „Wilki i ludzie"

Szesnastego listopada 2021 roku, nakładem szwedzkiego Wydawnictwa Lind & cO I  Wydawnictwa CM z Warszawy został wydany audiobook powieści Wiesława Hopa"O północy w Bieszczadach".

Książka niebawem zostanie również wydana w wersji papierowej.

Będzie to drugie wydanie tej powieści (po raz pierwszy wydała ją Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza w 2019r.)

Wydawnictwo nagrało i udostępniło filmik promujący książkę.