Bogdan Chorążuk

(muz. T. Woźniak)

Kto to pędzi tak przez miasto
Komu w tych ulicach ciasno
Biegnę gryząc pomarańczę
Ziemia pod stopami tańczy

Naokoło kipi życie
I ja mam się znakomicie
Wszyscy niosą oczy jasne
Trotuary wprost za ciasne

Z uderzeń krwi do głowy, ze skurczów żołądka...
To było tak rozległe, że się musiało zmaterializować.
Nadziane oczekiwaniem,
błogosławione we wszystkich proroctwach.
To się musiało przecież w końcu zdarzyć
*
Zaczyna się pora niewyrażalnego.
Oto już kwitnie to wszystko, co było zaledwie przeczuciem.
I będzie można do zawrotu głowy wąchać, wąchać, wąchać
kwiaty alternatyw.

Prowadzą nas do rzeźni. Trwa to już od wieków.
Lecz, według ostatnich obliczeń, nasza przydatność jest
mniejsza od pewnych ustaleń.
Ryk bydła miesza się z naszą odrazą i kałem.
Podkrada się do nas bezsilność, podgarnia pod siebie.
Interesujące na co nas przerobią.

Wśród nas była między innymi wariatka.
Była! Wszczuta bez reszty w siebie,
w tę poczekalnię ogromną i senną.

Wariatka, zresztą mucha gryzła nas, gryzła nas
gryzła nas i nieustannie się przeistaczała
kiedy gasiłem w jej ustach kolejnego papierosa
wyła, i na moment się stawała popielniczką.

Siedzę tutaj, w tej części Wszechświata, siedzę
pod własnym nazwiskiem, głęboko pod paznokciem, ja
drzazga, ja, gwiazda spalająca się w własnym
i kryształowym olśnieniu, ja.

Idziemy. Rozmawiamy. Wtopieni w gatunek.
Patrzę ogromnym zmęczeniem jego ewolucji.
Przez nerwy moje wieją archetypy.
Pniemy się po spirali dialektycznej. Widzę
niżej pode mną pęczniejące mózgi.

Alternatywna dżungla.
Psychiczne trzęsawiska.
Pogruchotane reguły logiczne, bezsensowne sensy.
Przedzieram się z trudem przez siebie.
Wlokę własne życie.
Obłazi mnie robactwo jadowitych natręctw.
Zapadam się w pułapkę własnej świadomości.

(piosenka)

A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy