Inauguracja w auli Domu Literatury w Warszawie (16 października 2014)

Nagrodę Literacką im. Juliusza Słowackiego za twórczość poetycką otrzymał Zbigniew Milewski.
Nagroda została wręczona podczas gali otwarcia Warszawskiej Jesieni Poezji w Domu Literatury w Warszawie w dniu 16 października 2014.

Radovan Brenkus (Słowacja)

Kiedy śnię z bestią,
grzeje mnie w krwawieniu kosmosem
tunel niepokrzywiony bogiem.
Jak komicznie stawia się doczesny dom,
tak tragicznie się wierzy w cokolwiek wieczne.
Nawet śnieg nie topi się na rozkaz.
Dlatego dziewicze serce przed nim
boleje uporczywiej niż naznaczone,
smutek osamotnionych bogiń
przypomina spoczynek martwych
na kamieniu. W ołowianym zmierzchu
chodzi o odzwierciedlanie aniołów,
gdy spala się noworodki.
Raj – przepiękna trumna,
z powodu której zapomina się o człowieku.
Taki sennik dotyków dmuchacze
podają z rąk do rąk,
z mgły do mgły na języku.
Aby zbywalne dziecko rosło
na traceniu serca.

Zmarł wielki pisarz, Julian Kawalec. Miał 98 lat.
Niemal w tym samym dniu zmarła serialowa aktorka, która zagrała też kilka ról w słabo zauważanych filmach. Miała 35 lat. Po jej śmierci ukazało się dziesiątki nekrologów, w tym podpisanych przez najwyższych dostojników, a programy wszystkich stacji telewizyjnych pełne były wspomnień, opisów życia i twórczości aktorki.

28 sierpnia Prezes Związku Literatów Polskich gościł delegację Chińskich pisarzy i poetów.

W szklanej kuli sonetów
Gdy modny bełkot snobistycznej blagi
Krytyk zaciemnia kadzidlanym dymem,
Doszło do tego, że aktem odwagi
Jest wiersz napisać z rytmem, sensem, rymem.
Antoni Słonimski W obronie wiersza
23 kwietnia 2014 roku minęła 450 rocznica urodzin, a za dwa lata minie 400 rocznica śmierci Williama Szekspira. Zapewne niewielu z nas pamiętałoby o tych datach, gdyby nie Krystyna Konecka. We współczesnej poezji polskiej stanowi ona swoisty ewenement. Uparła się uprawiać sonet, z wielką fascynacją, ale też wiedzą i klasą, bo – jak powiedział Michel Houellebecq – „warunkiem dobrego stylu jest mieć coś do powiedzenia”. To bodaj jedyna polska poetka, która uniknęła epigoństwa i doskonale radzi sobie z tą formą poetycką. Nie wiem, czy zdążył poznać Konecką i jej twórczość Roman Tomaszewski z Klubu Literackiego TOPOLA w Zduńskiej Woli, w którym oboje działaliśmy, członek warszawskiego oddziału ZLP, wyróżniony za tom poetycki podczas ostatniego Listopada Poetyckiego w Poznaniu. Miał w swoim dorobku tomiki sonetów. Można powiedzieć, że oddychał nimi. A Krystynę Konecką charakteryzuje (według Waldemara Smaszcza) myślenie sonetami. Ciekawa byłam spotkania, konfrontacji tych dwojga poetów, odmiennych osobowości.

Prezydium Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich na posiedzeniu dnia 1 lipca 2014 roku zatwierdziło decyzję Komisji Kwalifikacyjnej, której przewodniczył Stefan Jurkowski, o przyjęciu do ZLP następujących osób:
Zofia Grabowska-Andrijew
ks. Marek Chrzanowski
Wiesław Hop
Tadeusz Masłyk
Grzegorz Trochimczuk
Alicja Wiśniewska
Grzegorz Zientecki
Magdalena Zimny Louis

Zmarł największy polski poeta, Tadeusz Różewicz. I rzec można, skończyła się poezja. Czy jest jeszcze, o czym pisać, rozmawiać po Różewiczu? Być może należałoby zaciągnąć zasłonę milczenia, wszak tyle już słów, setek, milionów słów wypowiedziano i raczej z tego powodu świat się nie zmienił. W każdym razie nie zmienił się zauważalnie. A jednak ludzie, poeci nie przestaną tworzyć mimo braku Mistrza. Nie przestaną rozsiewać starych słów w nowych konfiguracjach. Takie jest życie, tak tworzy się kultura od paru tysięcy lat. Chcąc mówić o poezji dzisiaj nie mogłem pominąć tego istotnego dla mnie i dla poezji w ogóle wydarzenia: odszedł stary, 93-letni poeta i teraz musimy dać sobie radę bez niego. Jak? Nie wiem. Nie jestem w stanie powiedzieć. Mogę najwyżej przestawić swoje subiektywne dywagacje o poezji w Polsce, której zresztą i tak nie ogarniam, nie rozumiem, choć zajmuję się od lat pisaniem wierszy.

„Kiedy w Paryżu młody człowiek ubiera się ekscentrycznie, pozwala sobie na swobodę erotyczną, nie pracuje, spędza życie w kawiarni i wygłasza osobliwe frazesy, powiada się, że egzystencjalistą; pół wieku temu w Berlinie młody człowiek prowadzący podobny tryb życia zyskałby miano nietzscheanisty. A przecież pierwszy ma równie mało wspólnego z Sartr’em, jak drugi miał z Nietzschem. Czytali tych filozofów, ale ich nie rozumieli, poprzestawszy jedynie na przyswojeniu sobie z ich prac frapujących, a zarazem wieloznacznych sformułowań, przy nieumiejętności myślenia metodycznego”.
Opisana przez Jaspersa (1) sytuacja podsuwa wiele analogii. Nie tylko w sferze zachowań i deklaracji. Dzisiaj modne jest miano moralisty. Zapobiegają o nie poeci, działacze społeczni, a nawet wczorajsi menagerowie. Pisze się o etyczności tekstów poetyckich. Poeta, który mało drukował w latach 1971-1980 (bo mało pisał), jest bardziej moralny od tego, który często publikował, a mniej – od niepublikujących.

W komisji stypendialnej przy Ministerstwie Kultury i DN przez dwie kadencje zasiadała Hanna Karpińska i ona właśnie walczyła o jałmużnę w postaci tzw. stypendiów twórczych. Nasza koleżanka poinformowała mnie, że otrzymała ostatnio list z podziękowaniem za kilkuletnią pracę w tej komisji; odniosła ona wrażenie, że jest to list pożegnalny. Zadzwoniłem więc do Ministerstwa z pytaniem, czy nadszedł czas pożegnań i czy możemy kogoś do tego ciała delegować. Wysoka urzędniczka Ministerstwa poinformowała mnie, że organ ten postanowił zreformować pracę komisji: nie będą w nim zasiadali przedstawiciele środowisk twórczych, a zaproszeni przez Ministerstwo „eksperci”. Domyślam się, że oni – a nie my – najlepiej znają problemy twórców i że właśnie oni najbardziej sprawiedliwie i bezstronnie dzielić będą wdowi grosz w postaci stypendiów. Decyzja ta w harmonijny sposób wplata się w dzieło budowy społeczeństwa urzędniczego.