Aldona Borowicz

jeszcze nie widziałam
chłopca o twarzy cherubina
chociaż czuję jego bliskość
i chrapliwy oddech tęsknoty

jeszcze nie przywykł do życia
a i ono go wcale nie urzekło

już chce odfrunąć
do innej krainy udręczonego ciała

bawi się strzykawką
z kropelkami krwi ołowianych
żołnierzyków

Pokój w którym mieszkam
jest najmniejszym betlejem na tej ziemi
Oczekuję tu aż przyjdą osamotnieni bogowie
z wszystkich zakątków świata i dalekich pustyń
gdzie łyżka wody z Gangesu jest jak ocean w mojej świątyni

Wreszcie przybyli trzej głodni bogowie ze swojej pielgrzymki
niosąc w głębokiej kieszeni opłatek śniegu
Budda z Kapilawastu Brahma z czterema głowami i sędziwy Allah
zasiedli do sutej wieczerzy przy pustym stole śpiewając
...przybieżeli do betlejem znikąd pasterze...
i odtąd zaczęłam odwijać ból
najpierw z rozgwieżdżonych okien
a później po kolei z każdego palca

Tadeuszowi Piekle

na stole wazon z uschłymi floksami
porzucone kartki niedopita kawa w kubku
i gromada kotów bezdomnych

już coraz mniej zdarzeń
więcej zapominania w ogrodzie

Moje siostry są we mnie tak głęboko

Nadchodzi noc z własną tajemnicą cieni
Płyń czerwona rzeko płyń
w środek wewnętrznego światła

Bądź mi żywą wodą
Nawet z postrzępionym śladem fali

Patrz jak z głębokiej szarości chmur
biało-czarne sroki wydziobują smutek

A może tylko zapomniałeś zaistnieć
gdzieś za najdalszym drzewem i najbliższą gwiazdą
biegłeś jakby właśnie ten bieg był najważniejszy w historii wszelkich prawd
w pustych kieszeniach pulsowały miedziane słońca
na podobieństwo kamieni zakopanych w ziemi którą ktoś komuś z żalu obiecał
tymczasem każda jesień ma swoją jesień co jedynie umiera
i płomień który z trwogą ucieka z płomienia

I.

w jaskiniach w growworm i arani mrok
pachnie stęchlizną tropikiem i solą.

na plaży

gdy słońce wypływa z dna atlantyku
kiri te tanawa w barwnych girlandach
śpiewa nad modrym pięknym dunajem
i wesele figara. Jest naga.
dźwiękiem sopranu rozrywa fale.
suszy je na słonym piasku.
a dialog oceanu i rzeki trwa w kropli.

otwieram więc mrok.

po równoważni ciszy stąpa niepewność dnia.
krok po kroku. byleby do przodu. ku śmierci.
poprzez rozległe dorzecze wydeptanych chodników
tli się moja chora wyobraźnia. tuż obok usycha drzewo
z nadmiaru szronu i soli.

mężczyzna z dziecięcym wózkiem sterczy jak stary giaur
pod baobabem ale nie śpiewa. pomarszczona kora drzewa

Rozmowa z ciocią w Ameryce za pół ceny
Problem w tym że nie mam cioci w Nowym Jorku
Mówią że tu w Warszawie trzeba walczyć
Zapach sukcesu i noc z don Juanem
A technologia robi wciąż wrażenie
Wiesz On nareszcie ma niezły wózek
Ocean możliwości i tylko jeden port
Taniej niż najtaniej Sex shopy dla
Zmęczonych przybyszy z dalekich podróży
Ich krowy znamy jak dwa łyse konie
Więc może wzmocnię swą odporność na
Brzydotę ciała i przedmiotów pospolitych
A owocowa turbo zabawa wiecznie trwa
Jestem już blisko Zrób chrup Złote tornado gna
Włączam radio A tu pogoda i przeboje lata
W Argentynie wielki krach na giełdach
Nie bądź idiotą Kreaturą Kretynem Przybądź
Jestem już blisko Najpierw w prawo Później w lewo
i prosto I znów w lewo W prawo Na pewno
odnajdziesz swoje przeznaczenie biorąc
kurs na właściwy port

pewnie z powodu zbyt długiego milczenia
gdzieś tam z zatopionych wenecji i atlantyd
ryba wyjdzie z ciemności alg lub wodorostów

potem wyśpiewa ląd na przeludnionych plażach
zrośniętych z wodą oraz skwierczącym swądem

rybitwy ciągłe turystki wielkomiejskich wysypisk
rozwloką na skrzydłach przerażenie śniętych ryb
w zasychające krajobrazy betonowych trawników
zanim ogłuchną od śmiechu i wyciszonych rozmów

czytając list z pierwszego wieku naszej ery
myślałam o elly gdy zabierała w sobie czerwiec
i słyszeliśmy chrapliwe westchnienie szamanki
w lullaby of birdland jakże cicho zasnęły ptaki

wszyscy wcinali hamburgery kurczaki i chipsy

w slumsach harlemu nie śpiewano gospelsów
i nikt nie pytał gdzie się podziały potężne nogi elly
nie dzwoniły też żadne dzwony ani dzwoneczki
ucichł łoskot blaszanych bębenków i perkusji