Ludmiła Janusewicz

Posiadłeś moją myśl
ledwo dłoni dotknąłeś

Przywiązywałeś mnie do siebie bez słów
niewidocznymi skrzydłami

Nastaje twój czas we mnie
wymuszający marszrutę wśród pędzących samochodów
różnej maści
ścieżką gminną
bo jesteś trawą

To nieprawda
że wszędzie dobrze gdzie nas nie ma

Można przechadzać się po Piazza Republica
przysiadać na Schodach Hiszpańskich czy fontannie
di Trevi
podziwiać odwagę di Pietro
spierać o Berlusconiego
wrastać w codzienne życie włoskiej prowincji
z zapachem nieznośnego
ale i czułego wścibstwa
niezmiennych rozmów o paście fasoli i lirze
rozkrzyczanego niedzielnym merkatem Neapolu
zniewalającej panoramy Salerno
a i tak pozostaniesz obcy

Chcesz okrzepnąć w sile by ustalić nowy
porządek między nami
pogodzić surowy wyrok miecza z opanowaniem wagi
ale i tak jesteś narażony na przypadkowość życia
która niepokoi bo myślisz że upośledza
i może znowu zranić niesprawiedliwością zza węgła

Im bardziej na południe Europy
zmianę krajobrazu dostrzegasz
w stałości błękitu nieba
miękkości Morza Śródziemnego
ulicy będącej domem mieszkańców
zasiadających kręgiem na krzesłach
a nie tylko miejscem przemieszczania
by schować się w swoim zamku na grzędzie
za czystymi oknami północy

Pamiętam stoicki spokój studni
pewnego dnia
przed laty
gdy
oczami opierając się o jej dno
pytałam o przyszłość

W oknie przyszłość
i to co minęło