Związek Literatów Polskich
związek z wieloletnimi tradycjami
Poeta, animator kultury już w 1981 roku założył Klub Miłośników Literatury i Sztuki w Grójcu, który współpracował z ówczesną Miejsko-Gminną Biblioteką Publiczną, potem Centrum Kultury Regionalnej, obecnie Grójeckim Ośrodkiem Kultury - współorganizując między innymi zamiejscowe prezentacje Warszawskiej Jesieni Poezji, a z obecną Biblioteką Publiczną w Grójcu Ogólnopolskie Konkursy Poetyckie "O Laur Jabłoni".
Publikował w wielu almanachach poetyckich i antologiach - m.in "Poeci Polscy 2016, "Poeci Polscy 2017", w 7 kolejnych Antologiach Warszawskiej Jesieni Poezji, także psałterzu poezji religijnej "A Duch wieje kędy chce".
Dotychczas ukazały się następujące zbiory wierszy: "Konfesje", "Kroki", "Krecha", wybór wierszy "Kolekta" oraz retrospektywny tom "Kulminacje". Wydał także zbiory fraszek "Karambol", "Kipiel", "Kakofonia", "Kuriozalia" oraz "Kolczyki". Autor zbiorów aforyzmów "Kartkując" i "Kreślone kredą". Pisze teksty do piosenek: zbiór "Kanty-Lenki". Utwory najnowsze "Klejaki".
Jest autorem tekstów płyty "The drift like that", a także kolęd i pastorałek; m.in. na płycie "Gdy ziemię cichym snem" .
Członek władz głównych Związku Literatów Polskich.
Zasłużony dla Kultury Polskiej.
Miał być spokój,
miał być… te gry są nieczyste;
bawisz się stęchłym liściem.
Nie znając posmaku
trwonisz przydatność zmysłów.
Zwidy – oczywiście –
przygarniasz, pełnią troski,
pełnią siły znaków.
Nie ustępują mi
miejsca w tramwaju
w dyskusji w kolejce
po chleb po gazety
w telewizji mówią
o empatii dla psów
kotów koni starych
Nie chce mi się nic
więcej
lśnić błyszczeć w annałach
waszym pięknem się mienić
i rozmieniać między
nie chce mi się u-
mierać
u-giąć w parafrazach
u-krywać i u-mywać
u-dawać
rwać przędzy
W moim ogrodzie
słowa
mają zapach żyta,
kolor trawy
z odcieniem majowej zieleni,
radość dzieci,
ciekawość
rzucanych w toń z pluskiem
uzbieranych nad brzegiem
kamieni.
Do szpiku kości
tchnę przejęty
barwą,
od której liść się plami.
Żółć mi zalewa umysł tępy
i sen mój
ciągle nie wyspany.
Najtrudniej
czytać
Księgi Życia.
Przerzucamy strony
ukradkiem,
by nie spotkać
siebie.
Pies wyszedł z domu,
nikt nie pytał, dokąd.
Skulona w sobie
skomli deska w budzie.
Czas wysłać za nim
zapach legowiska
i rzucić klątwę,
tak jak czynią ludzie.
Już nie kołaczę się
po składnicach
materiałów łatwowiernych
W małych miasteczkach
nie ma miejsca na wyrost.
Spocone myśli
wymiata każdy
sumienny
dozorca.
Ty,
już tak wiele umiesz.
Jesteś jak słońce,
któremu nieobce wschody,
jesteś jak ziemia,
przepełniona siłą rodzenia.
Strona 1 z 2