Tadeusz Czerniawski, polski prozaik. Urodził się na Wileńszczyźnie w miejscowości Twerecz, powiat święciański. W 1957 roku przybył do Polski jako repatriant. Od 30 lat mieszka w Bełchatowie. Maturę zdał w Złotoryi, studiował filologię rosyjską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu i Rzeszowie. Studia podyplomowe ukończył w Kijowie i w Studium Języka Polskiego w Uniwersytecie Łódzkim. Jest założycielem oraz przewodniczącym Stowarzyszenia Polska-Litwa „Wilia” w Bełchatowie. Pisze powieści, opowiadania, wspomnienia, eseje, nowele i felietony. Jego utwory były publikowane w kilku antologiach, a także w „Bełchatowskim Tygodniu”, „Gazecie Kulturalnej”, „Szansie i Ty”, „Gazecie Domowej”, „Piotrkowskim Informatorze Kulturalnym”, „Faktach”, „Nowinach Bełchatowskich”, wileńskiej „Przyjaźni” oraz w kwartalniku „Znad Wilii”. Pisze również do polskojęzycznej gazety „Nasz Kościół”, wychodzącej w Niemczech. W 1998 roku wydał książkę „Tam, gdzie Dysna płynie”, w 1999 roku „Obrazki z Litwy”, w 2001 roku „Opowiadania znad Kaczawy”, w 2002 roku „Tamte lata”, w 2005 roku „Polak ocalał”, a w 2006 – „Miłość Artiomy”. Do druku przygotowuje dwie powieści: „Trzej bracia” i „Bimatów i jego mieszkańcy”. Należy do Związku Literatów Polskich.
Na świniobicie do wioski Babiany, gdzie mieszkał jego syn, dotarł Mikołas po południu. Już z daleka przed domem było widać pewne poruszenie, krzątaninę: noszono wiadra z wodą, ze stodoły wyciągano słomę, układano klocki drewna potrzebne do stabilnego ułożenia „ciała” świni, ostrzono noże. - No, wreszcie jest i ojciec – ucieszył się Albertas, mocno go uścisnął i od razu zaproponował coś na „ząbek”.
