Krystyna Konecka „...na dobre wpisała się już w krajobraz całej literackiej Polski...”. Tak krytyk literatury Dariusz Tomasz Lebioda określa dorobek twórczy dziennikarki i poetki, od ponad trzydziestu lat mieszkającej w Białymstoku. Po paru latach od wydania przez nią ostatnich zbiorów wierszy („Ogrody Szekspira” i „Biały kruk”), mamy oto nową książkę pt. Isabelle, mon amour. Jest to zbiór sonetów, formy poetyckiej od lat stanowiącej o wizerunku twórczym autorki.
Poezja Koneckiej, wysoko oceniana przez recenzentów, była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana (...) m.in. Nagroda Twórcza Wojewody Białostockiego („Pory mroku”). Nagroda Literacka Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kozaneckiego („Cisza”), autorka znalazła się też dwukrotnie w gronie laureatów ogólnopolskiego konkursu poetyckiego O Buławę Hetmańską.
„Jest coś niezwykłego w tej poezji, jakaś tajemnica – podkreśla warszawski krytyk, Zbigniew Irzyk. – To ciągłe nawiązywanie do naszego polskiego losu, polskiej tradycji kulturowej, wywodzącej się z Kresów, jest czymś niezwykle pięknym. Krystyna Konecka posiadając niezwykły talent, potrafiła stworzyć swój świat. Jak wczytuję się w jej sonety, nie czuję jakiejkolwiek sztuczności formy... Ona zajmuje się poezją jak gdyby drążącą polskie losy... ocala nieistniejące światy ludzi i zdarzeń, a to jest podstawowy obowiązek każdej literatury...”.
Tom pt. „Isabelle,mon amour” pozostający w kręgu zainteresowań autorki, to pierwsza książka poetycka w całości poświęcona Izabeli Branickiej, żonie hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego, która przez długi czas pozostawała jakby w cieniu osoby pana na Wersalu Podlaskim. W lirycznej formie, i w oparciu o bogate materiały źródłowe, Konecka ukazuje z niej skrywaną sympatią postać córki Konstancji i Stanisława Poniatowskich, siostrzenicy książąt Augusta i Michała Czartoryskich, ukochanej siostry króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Postać młodej dziewczyny, której potężny, wywodzący się z Kresów magnacki ród użył jako narzędzia swoich politycznych ambicji, a po śmierci starszego o 41 lat męża skrycie poślubionej generałowi Andrzejowi Mokronowskiemu - poprzez dramatyzm jej osobistego losu. Losu kobiety uwikłanej w ówczesne realia polityczne, obyczaje i konwenanse epoki Oświecenia, godnie wypełniającej powinności Pani Krakowskiej, a przy tym – kobiety walczącej o ludzkie, niezbywalne prawo do miłości.
Kiedy autorka poetycką frazą kreuje sceny pogrzebu hetmana w Krakowie, zamyka wiersz wciąż żywym wspomnieniem miłości króla Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny, o której śmierci pisała przed laty w książce pt. „Znad Wilii”. Na ten właśnie, emocjonalny wymiar ludzkich losów, zwracał uwagę krytyk literatury Waldemar Smaszcz, że przytoczę fragment jego recenzji: „Konecka często zaskakuje odbiorców swoją wyobraźnią, powołując do życia obrazy, które pozostają w pamięci długo, długo po lekturze... I kiedy czytamy takie oto wyznanie Barbary: I żadna korona // nie jest ponad ten moment, który z tobą dzielę, to wiemy dlaczego sympatie potomnych są po stronie artystów, a nie uczonych”.
Obok, nadającego książce charakter albumu, bogatego zestawu ilustracji, które autorka zgromadziła dzięki wsparciu przyjaciół oraz szacownych instytucji, dodatkowym walorem książki są tłumaczenia sonetów (free translation) na język angielski, dokonane przez Ewę Izabelę Sherman, mieszkająca w Wielkiej Brytanii córkę poetki. Należy podkreślić, iż dzięki jej przekładom, wydany w 2003 r. tom sonetów Krystyny Koneckiej pt. „Ogrody Szekspira. Shakespeare Gardens” został właściwie odczytany w Shakespeare Centre (Stratford-upon-Avon) i włączony do tamtejszych zbiorów bibliotecznych.
Krystyna Konecka „Isabelle, mon amour”. Wyd. Galeria im. Sleńdzińskich, Białystok, s. 104