foto Andrzej Walter
Maria Duszka
TO, CO DAŁ NAM ŚWIAT
(Tekst powstał w ramach realizacji programu „Goście Radziwiłłów 2022” finansowanego przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego.)
Muzyka ma moc przenoszenia nas w czasie i przestrzeni. Zawsze, kiedy słyszę piosenkę Anny Jantar „Najtrudniejszy pierwszy krok”, znów są wakacje 1974 r. i jadę autobusem do Szadku, do moich ukochanych dziadków. W tym miasteczku dorasta też, wtedy nikomu jeszcze nie znany, przyszły prezenter radiowy Marek Niedźwiecki. Wysiadam na rynku. Za dwa lata w tym samym miasteczku przeczytam w czasopiśmie „Na przełaj” wiersz, który poruszy mnie tak bardzo, że pomyślę, że chciałabym umieć wyrażać swoje emocje tak, jak jego autorka. Po raz pierwszy uświadomię sobie, że chciałabym być poetką. Minie wiele lat, zanim zostanę przyjęta do Wielkopolskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, do którego będzie należał także współautor tekstu piosenki „Najtrudniejszy pierwszy krok”.
Lech Konopiński urodził się w 1931 r. w Poznaniu. Kiedy wybuchła II wojna światowa, jego rodzinę przesiedlono do Warszawy. Jego ojciec zginął w Powstaniu Warszawskim. Po upadku powstania Lech z matką i młodszym bratem zostali wysiedleni na Dolny Śląsk, gdzie musieli ciężko pracować fizycznie. Kiedy wojna się skończyła, wrócili do Poznania. Ich dom był spalony, więc zamieszkali w zastępczym mieszkaniu na Wildzie. Przyszły artysta ukończył Wydział Handlu w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, a potem na Uniwersytecie Łódzkim obronił pracę doktorską.
Jest poetą, satyrykiem, autorem tekstów piosenek, utworów dla dzieci i młodzieży oraz widowisk telewizyjnych. Debiutował w 1954 r. w ogólnopolskim tygodniku „Szpilki”. W latach 1957 - 1960 był redaktorem satyrycznego pisma „Kaktus”, a w latach 1960–1965 redaktorem „Gazety Poznańskiej”. Od 1965 do 1973 r. pracował w Instytucie Przemysłu Włókien Łykowych w Poznaniu.
Jest autorem ponad 70 książek dla dorosłych i dla dzieci. To m.in.: „Amoreski”, „Diabelskie sztuczki”, „Bajeczne historie”, „Pawie oczka”, „Alfabet Amora”, „Rajskie jabłuszka”, „Co pełza i hasa po polach i lasach”, „Figlarne listki”, „Śmieszne pretensje”, „Z kwiatka na kwiatek”, „Zwierzątka i zwierzęta na sześciu kontynentach”, „Książę Lech i druhów trzech”, „Od bieguna do bieguna”, „Przez dżungle i pustynie”, „Skrzydełka Erosa”, „Konopiński dzieciom”, „Książę Siemowit i lud piastowy”, „Tutaj hasa nasza klasa” i „Tak się kręci świat zwierzęcy”. Jego książki ukazały się w nakładzie 5 milionów egzemplarzy. Utwory dla dorosłych i dla dzieci były przekładane na języki obce: niemiecki, rosyjski, japoński i wietnamski. Około 800 jego aforyzmów przełożył na język naszych zachodnich sąsiadów Waldemar Zamlewski. Zostały opublikowane w tomie „Myśli – Gedanken”. Z kolei Lech Konopiński przełożył z języka niemieckiego utwory dla dzieci, między innymi "Przygody Maksa i Moryca" Wilhelma Buscha i "Piotruś Rozczochraniec" Heinricha Hoffmanna. Jest także autorem kilku sztuk teatralnych i współtwórcą pierwszego poznańskiego wodewilu zatytułowanego „Dyrektor też człowiek”.
Największą popularność przyniosły mu jednak piosenki. Stworzył ich w sumie około 600. Pisał je między innymi dla Anny Jantar, Eleni, Jerzego Grunwalda i Krzysztofa Krawczyka. Stworzył także kilkaset tekstów dla wielkopolskich kapel: „Zza Winkla”, „Plewiszczoki”, „Junki z Buku” i „Mechaniczna Pyra”.
Utwory z jego tekstami zaistniały także w filmach i serialach. Piosenka "Czujna straż" „zagrała” w filmie "Milion za Laurę", "Kto powie nam, co to jest miłość" w "Nie zaznasz spokoju", a "Gdy Polska da nam rozkaz" w "Weryfikacji". W serialu "Dorastanie" wykorzystano przebój Anny Jantar "Najtrudniejszy pierwszy krok".
Mało kto wie, że jedną z pasji pana Lecha jest kolekcjonowanie znaczków pocztowych. Przez wiele lat był redaktorem ogólnopolskiego czasopisma „Filatelista”. Współorganizował również Światową Wystawę Filatelistyczną Polska’73 w Poznaniu i uczestniczył w kilku tego typu imprezach zagranicą. Zgłosił wiele projektów znaczków pocztowych, niektóre z nich zrealizowano.
Lech Konopiński otrzymał wiele nagród i medali. Najbardziej ceni sobie Order Uśmiechu - międzynarodowe odznaczenie przyznawane za działania przynoszące radość dzieciom. Przyznano mu również: odznakę Zasłużony Działacz Kultury, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznakę Honorową Miasta Poznania, nagrodę Ministerstwa Łączności, srebrny medal za "Zasługi dla Obronności Kraju" i medal Wojewody Poznańskiego za całokształt. Od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bohdana Zdrojewskiego otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a od biskupa polowego Wojska Polskiego Józefa Guzdka medal „W służbie Bogu i Ojczyźnie”.
NAJTRUDNIEJSZY PIERWSZY KROK
Jak to się stało, że właśnie Lech Konopiński stworzył największe przeboje Anny Jantar? Otóż, po debiucie na łamach „Szpilek” często występował na spotkaniach autorskich i na imprezach estradowych. I właśnie wtedy zaprzyjaźnił się z pochodzącym ze Lwowa Józefem Szmeterlingiem, wspaniałym recytatorem i konferansjerem. Pan Józef ożenił się we Wronkach. Jego żona Halina była utalentowana muzycznie. Ich córka Anna pojawiła się na świecie w 1950 r. Rodzice szybko dostrzegli jej talent muzyczny i już kiedy była w przedszkolu kupili jej pianino. Wkrótce Szmeterlingowie przeprowadzili się do Poznania, gdzie przyszła piosenkarka mogła rozwijać swoje umiejętności. Pod koniec lat 60-tych została wokalistką zespołu Waganci. Jego lider Jarosław Kukulski poprosił Lecha Konopińskiego, aby zechciał pisać dla nich teksty piosenek. Już w 1970 r. Waganci otrzymali nagrodę Ministra Obrony Narodowej na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu za utwór „Szła noc” skomponowany do tekstu Konopińskiego. W tym samym roku powstał pierwszy wielki przebój zaśpiewany przez Annę Jantar i zespół Waganci - „Co ja w tobie widziałam”.
Tak wspomina to Lech Konopiński na stronie internetowej poświęconej Annie Jantar: Mój serdeczny przyjaciel - muzykolog, kompozytor i multiinstrumentalista, współtwórca Festiwali Polskiej Piosenki w Opolu - jednym słowem Mateusz Święcicki - kontaktuje nas ze znakomitym dźwiękowcem, Sławomirem Pietrzykowskim, który przygotowuje grupę do studyjnego wykonania utworów Kukulskiego. Wkrótce z nagraniami piosenek: "Pędzą białe konie chmur" (słowa Leliwy) oraz "Na tej Ziemi pozostać chcę" i "Co ja w tobie widziałam" (słowa Lecha Konopińskiego) Sławek prowadzi nas do ówczesnego kierownika Młodzieżowego Studia Rytm, Andrzeja Korzyńskiego. Żartobliwy utwór pojawia się na antenie radiowej i - jak piszą recenzenci - "rozpoczęło się prawdziwe szaleństwo". Piosenka "Co ja w tobie widziałam" nadawana jest na życzenie słuchaczy po kilkanaście razy dziennie. Wygrywa wszystko, co jest do wygrania: listę przebojów Studia Rytm, plebiscyt 17 rozgłośni i wreszcie zostaje "Piosenką Roku 1970". Ania zaśpiewała niezwykle czysto, zachwyciła wszystkich nieskazitelną dykcją i podbiła słuchaczy niecodzienną, ciepłą barwą głosu. Ogromny sukces!
Przypomnijmy fragment tego utworu:
Piękne były dni bez ciebie
Chłopcy kochali mnie
Co zmieniło się już nie wiem
Że bez ciebie mi źle
Gdzie się taki znalazł
Skąd się taki wziął
Dziwna rzecz się stała
Jak zrozumieć to
Co ja w tobie widziałam
Po co mi taki ktoś
Co ja w tobie widziałam
Oczy usta czy nos(…)
11 kwietnia 1971 r. w poznańskim kościele św. Anny odbył się ślub Anny i Jarosława Kukulskich. Świadkami byli wujek panny młodej, Janusz Leliwa - Surmacewicz i Lech Konopiński.
Niedawno na jednej z fejsbukowych grup, kogoś bojącego się wizyty u dentysty ktoś pocieszał słowami: Najtrudniejszy pierwszy krok, zanim innych zrobisz sto. Tak to jest – słowa piosenki znają wszyscy, ale zapewne niewiele osób wie, kto jest jej autorem.
Zaśpiewany przez Annę Jantar w 1973 r. na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu utwór „Najtrudniejszy pierwszy krok” nie został wysoko oceniony przez jury, publiczność jednak pokochała go od pierwszego usłyszenia. Autorem tekstu był Wiktor Leliwa. Pod tym pseudonimem ukrywała się spółka Lech Konopiński i Włodzimierz Scisłowski. Obaj panowie przebywali w tym czasie w Domu Pracy Twórczej ZAiKS-u w Ustroniu Morskim, dokąd tuż po występie w Opolu przyjechali też Anna i Jarosław Kukulscy.
Pan Lech wspomina: Jarek i Ania zjawili się w Ustroniu Morskim w niezbyt radosnych nastrojach. Sąd konkursowy w Opolu oceniał nasz przebój raczej średnio. Większość jurorów dała "trójeczki" i tylko Lucjan Kydryński pokazał "czwórkę". - Nie przejmujcie się złośliwymi ocenami! Spróbujcie zasnąć, a rano pogadamy! - powiedzieliśmy. Niestety, próba zaśnięcia nie była zbyt udana: nasi bohaterowie nie zmrużyli oka, bo orkiestra pobliskiej "Ustronianki" na wyraźne życzenie publiczności i przy wtórze gości restauracyjnych nie przestawała grać "Najtrudniejszego pierwszego kroku"! Takiego ostrego wkroczenia nowego przeboju chyba dotychczas nie obserwowano! Jarek i Ania znaleźli się natychmiast w centrum zainteresowania; na nas nikt nie zwracał uwagi, bo przecież tekst napisał jakiś Wiktor Leliwa.
Oto fragment tego wielkiego przeboju Anny Jantar:
Chociaż to zdarzenie przeżył każdy z nas
Chcę je opowiedzieć dzisiaj wam, hej, hej hej!
Maj przystrajał ziemię w kolorowy płaszcz
Gdy poznał się z panią pan
Najtrudniejszy pierwszy krok
Zanim innych zrobisz sto
Najtrudniejszy pierwszy gest
Przy drugim już łatwiej jest
Wkrótce Anna Jantar nagrała longplay „Tyle słońca w całym mieście”, który rozszedł się w nakładzie 156 tysięcy osiągając w 1976 r. status Złotej Płyty. Kolejnym wielkim przebojem stworzonym przez Lecha Konopińskiego i Jarosława Kukulskiego była piosenka „Za każdy uśmiech twój”. Taki też tytuł nosił drugi krążek Anny Jantar, który również zdobył miano Złotej Płyty. To fragment tej pełnej optymizmu piosenki:
Świat ma tyle barw,
Są tuż obok mnie.
Weź ten piękny dar
I przez życie nieś!
A wtedy...
Za każdy uśmiech Twój
Stubarwny lata strój
Znów ci dam (…)
Za każdą radość dnia
Mój kolorowy świat weź!
Utwory z tekstami Lecha Konopińskiego były też wielokrotnie nagradzane na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. W 1973 r. Nina Urbano zaśpiewała tam marszową piosenkę Filipa Nowaka z tekstem spółki autorskiej kryjącej się pod pseudonimem Wiktor Leliwa "Nie ma mocnych na żołnierza!". Utwór ten został wybrany jako najlepszy spośród 245 piosenek i nagrodzony „Złotym Pierścieniem”.
W rozmowie ze mną poeta z niechęcią wspomina odbywający się w 1981 r. XV Festiwal Piosenki Żołnierskiej, na który wspólnie z kompozytorem Adamem Wojdakiem stworzył utwór „Gdy Polska da nam rozkaz”. Organizatorzy zmienili tekst, nie uzgadniając tego z autorem. Zamiast „zgłosimy się do wojska, żeby wrogom spojrzeć śmiało w twarz”, wykonawca zaśpiewał: „żeby socjalizmu bronić wraz”. Piosenka została nagrodzona, jednak jej autor, na znak protestu, nie przyjął festiwalowego „Złotego Pierścienia”.
WALKA O HUMOR
Książkowym debiutem Lecha Konopińskiego był opublikowany w 1960 r. w Wydawnictwie Poznańskim tom wierszy ilustrowany przez Jacka Fedorowicza, a zatytułowany „Akcje i reakcje”. W utworze „Moje piętnastolecie” poeta pisze m.in. :
Wielem poświęcił (hej – łza się w oku!...)
Walce o humor i cześć Polaków
W kolejnym wierszu z tego tomu zatytułowanym „Państwo i ja” znajdujemy jakby wciąż aktualne strofy:
Mam często w życiu różne kłopoty,
Nikomu jednak nie mówię o tym.
Bowiem gdy trzeba forsę wybulić,
Państwo dorzuca mi ze swej puli.
Gdy kupię węgiel na ciężkie mrozy –
Państwo do tego węgla dołoży (…)
W 1971 r. w Wydawnictwie Poznańskim ukazał się tom „Rajskie jabłuszka” ilustrowany przez Maję Berezowską. Znalazło się w nim wiele fraszek o tematyce politycznej i obyczajowej – zabawnych, ale często gorzkich, ironicznych. Zacytujmy kilka. Poniższa mówi o biurokracji, o tym, że „papier wszystko przyjmie”:
W czym rzecz
Rzecz nie w działaniu,
Lecz w sprawozdaniu.
W tym samym tomie znalazła się jedna z wielu fraszek mówiących o obłudzie i zakłamaniu. O nadużywaniu wielkich, pięknych słów przez osoby nie mające do tego prawa:
Kuglarz
Wprawdzie nieco ma przywar,
Lecz honoru nie plami:
Małe świństwa ukrywa
Za wielkimi słowami.
Lech Konopiński jest zwolennikiem tradycyjnej, rymowanej, niosącej istotną treść poezji. Od lat porusza ten temat w wielu swoich utworach i bezpardonowo krytykuje kolegów po piórze. Przykładem jest poniższa fraszka:
Nowoczesna poezja
Oto poezja przyszłych pokoleń!
Będą nią dzieci zanudzać w szkole.
Można się domyślać, że podobne wypowiedzi nie zjednywały mu przyjaciół w świecie literackim. A krytyczne teksty o tematyce społecznej i politycznej mogły budzić niechęć władz, artysta nie mógł więc liczyć na ich hojność. Zapewne dlatego powstał ten utwór:
Los satyryka
Kto szarga świętości
Ten i w święta pości
Poeta bywa profetą. Dawniej wszyscy byli nastawieni raczej pozytywnie do rozwoju nauki, mieli zaufanie do jej przedstawicieli. Obecnie to podejście jest bardziej sceptyczne, zwłaszcza jeśli chodzi o medycynę. A Lech Konopiński już pół wieku temu apelował:
Do naukowców
Chcecie mi przedłużyć życie?
Wystarczy, że nie skrócicie!
A to utwór, w którym autor po mistrzowsku wykorzystał grę słów:
Lepiej i gorzej
Lepiej, gdy jest gorzej,
bo lepiej być może.
Gorzej, gdy jest lepiej,
bo może być gorzej.
Znamy z historii mnóstwo przykładów żywotów świętych, męczenników i bohaterów wojennych, którzy musieli przejść przez piekło w tym życiu, aby zyskać nieśmiertelną chwałę. O tym zjawisku mówi poniższa fraszka:
Próba
Ludzkość tych synów lży i znieważa,
których się potem czci na ołtarzach.
Pewna młoda osoba powiedziała mi kiedyś, że miłość jest… straszna. W opowiadaniu Juliana Stryjkowskiego „Tommaso del Cavaliere” czytamy: „Może to prawda, że Eros to siła, która prowadzi do Boga, ale po drodze potrafili pogruchotać kości". Tak, wielka miłość bywa siłą destrukcyjną. Lech Konopiński tak to ujmuje:
Pytanie
Płomienie wielkiej miłości
Liżą i pieką nas wściekle –
I wciąż pytamy bezgłośnie:
- W raju jesteśmy, czy w piekle?
Nie wszyscy panowie są jednak zdolni do przeżywania wielkich uczuć. Co nie znaczy, że uroda pań jest im obojętna. Bywają jednak monotematyczni:
Skromny
Nie lubi mówić dużo o sobie.
Bez przerwy mówi o wdziękach kobiet.
Fraszki o tematyce obyczajowej i erotycznej znajdujemy także w opublikowanym w 1980 r. tomie „Figlarne listki : kalendarz fraszek”. Ilustratorem książki był Stanisław Mrowiński. Tak pisał autor o panach, którzy wciąż szukają nowych wrażeń:
Mężowie i żony
Nie powiedzą: - Dobra nasza,
jeśli cudza ich zaprasza.
Wymiana doświadczeń
Moich doświadczeń oddałbym wieniec
Za twe, dziewczyno, niedoświadczenie.
I o paniach, które potrafią bezwzględnie wykorzystywać mężczyzn:
Złote runo
By pani była dobrze ubrana,
Należy najpierw – ostrzyc barana.
A z wiekiem przychodzi refleksja:
Temat
U progu starości miłość to też temat
Lecz – co psu po kości, gdy już zębów nie ma?!
Wiele interesujących fraszek i aforyzmów znajdujemy w tomie „Śmieszne pretensje”, który ukazał się w 1981 r.
Anarchista
Wojuje z władzą
aż mu ją dadzą.
Znamy z życia wiele takich przykładów. Często ci, którzy najbardziej krytykują zwierzchników, robią to po to, aby zająć ich miejsce. I wcale to nie oznacza, że mają dobre pomysły, że będą rządzić lepiej od nich. Mijają lata, zmieniają się rządy, ustroje, ale pewne sprawy pozostają niezmienne.
Rzeczywistość dostarcza autorowi przykładów i takich postaw:
Z życia zwierząt
Groźny jest wilk w owczej skórze,
groźniejsza świnia w ludzkiej posturze.
A to aforyzm o bardzo pesymistycznej, nie pozostawiającej złudzeń wymowie: Człowiek: zwierzę hodowane od tysiącleci w niewoli.
I korespondująca z nim pacyfistyczna myśl, z którą jednak pozwolę sobie dyskutować: Nawet na wojnie żołnierze są sobie bliscy. Nienawidzą się wodzowie.
Trudno zrozumieć dlaczego w (niby) cywilizowanym świecie wciąż wybuchają i toczą się wojny. Żyjemy tak krótko na tej małej planecie krążącej w otchłani wszechświata. Zagraża nam tutaj mnóstwo niebezpieczeństw: trzęsienia ziemi, powodzie, wulkany, dzikie zwierzęta, choroby, wirusy, bakterie itp. Ale nam to nie wystarcza, walczymy jeszcze między sobą. Miliony ludzi pozwalają się wysyłać na rzeź. A tych, którzy nie chcą zabijać i być zabijanymi (w imię nie wiadomo czyich interesów), oskarża się o tchórzostwo, pozbawia życia jako dezerterów. Być może obecnie więcej pieniędzy wydaje się na zbrojenia, niż potrzeba na wyżywienie wszystkich mieszkańców kuli ziemskiej.
W tomie „Śmieszne pretensje” znalazły się również interesujące aforyzmy. Oto jeden z nich, oksymoroniczny, jakże trafny: Ciasnota umysłowa nie jest cechą pełnych, lecz pustych głów.
Kolejna myśl może być bliska zwolennikom ekologii i ochrony środowiska, a jednocześnie zawiera kpinę z mało utalentowanego, ale mającego poparcie władz literata: To wielki pisarz! Jego dzieła pochłonęły pół hektara lasu.
Minęło kilkadziesiąt lat od wydania tych książek, a ich treść nie przestaje być aktualna. Natura ludzka się nie zmienia. A dobra satyra nigdy się nie starzeje.
Lech Konopiński jest także autorem kilku tysięcy haiku. Uważa jednak, że ten japoński gatunek wiersza nie tylko musi zawierać liryczną lub dowcipną treść i mieścić się w 17 sylabach, ale też powinien się rymować. Przyznam, że nigdy nie spotkałam się z rymami w haiku. Kto jednak zabroni poecie być twórcą tak zmodyfikowanej formy? Oto dwa przykłady haiku jego autorstwa:
Gdy brak jej pociech
łzy kobiecie otrzecie
brylantem w złocie
Miejcie na względzie
że warto – służyć żartom
choć mnie nie będzie
CO PO MNIE ZOSTANIE?
W wydanym w 1981 r. tomie „Śmieszne pretensje” Lech Konopiński zamieścił taką oto fraszkę:
Prośba do wieczności
Niechże po mnie pozostanie
Choćby jedno - własne zdanie
W 2022 r. byłam w łódzkim Teatrze Powszechnym na poświęconym Krzysztofowi Krawczykowi musicalu zatytułowanym „Chciałem być”. Przedstawienie kończy wielki przebój skomponowany przez Jarosława Kukulskiego do słów Lecha Konopińskiego „To co dał nam świat”. Wykonuje go grający główną rolę Mariusz Ostrowski. Publiczność wielokrotnie prosi o bis właśnie tego utworu. Lech Konopiński napisał go tuż przed śmiercią Anny Jantar, jakby przeczuł tragedię. Przypomnijmy fragment tej piosenki:
Mieliśmy dla siebie tyle chwil,
przed nami otwierał się świat
i anioł nadziei przy nas był,
a los był z nami za pan brat.
Ty przyszłaś jak pierwsza letnia noc
i wniosłaś pogodę w me dni,
więc każdy odkryty szczęścia ląd,
imieniem zwałem twym.
To, co dał nam świat,
niespodzianie zabrał los,
dobre chwile skradł,
niosąc w zamian bagaż zwykłych trosk (…)
Autor tego tekstu nie może chyba jednak narzekać na swój los. Od kilkudziesięciu lat jest w szczęśliwym związku z żoną Hanną. Są bardzo dobrym małżeństwem i kochają się mimo upływu lat. Jest ceniony i lubiany przez czytelników, a także przez kolegów po piórze. Sam Jan Sztaudynger ujął swoją sympatię do niego w formę fraszki:
Bodaj każdy mój konkurent zdechł,
lecz niech żyje Konopiński Lech!
A należący do Wielkopolskiego Oddziału Związku Literatów Polskich Lech Nawrocki, poeta, muzyk, emerytowany profesor Politechniki Opolskiej wspomina: Lecha Konopińskiego znam od niepamiętnych czasów, kiedy jako młody chłopak rozczytywałem się w jego fraszkach, aforyzmach i wierszach. Wtedy nigdy bym nie pomyślał, że mogę go kiedyś poznać osobiście i że – co więcej – zostaniemy bliskimi znajomymi oraz kolegami po piórze. Szybko znaleźliśmy wspólny język – zaczęliśmy darzyć się szacunkiem, sympatią i zaufaniem. Kiedy byłem redaktorem naczelnym czasopisma ZLP „Krajobrazy Kultury”, upoważnił mnie na przykład do dowolnego wykorzystania i wyboru jego tekstów w celu zamieszczania ich na łamach tego kwartalnika. Nasza więź może też wynika z faktu, że łączy nas nie tylko to samo imię, ale i data urodzin. Obaj urodziliśmy się bowiem 16 marca. Lech traktuje mnie jako powiernika, dzieląc się różnymi gorzkimi uwagami i opiniami, jakie ma pod adresem literatury i literatów. Chętnie też dzieli się ze mną radościami. Rozmawiamy o tym, że jest ciągle zajęty. Bo Lech Konopiński to jeden z niewielu tych, którzy nie znają słowa: emerytura. Pod tym względem, nie tylko jako aforysta i fraszkopisarz, jest dla mnie wzorem Człowieka i Twórcy.
Fraszki i aforyzmy poznańskiego artysty nie są ostatnio publikowane i wznawiane. A szkoda, bo nawet te pisane kilkadziesiąt lat temu, są nadal zadziwiająco aktualne.
Lech Konopiński może jednak być pewien, że zostaną z nami na zawsze jego piękne, „wiecznie zielone” piosenki. Że będą wehikułem czasu, który przenosi każdego z nas do jego własnych dobrych wspomnień.